Vrijdag 14 augustus 2015

Soms heb je dat. Een hoofd vol gedoe en nare gedachten. Tijd dus om rustig een uurtje te gaan lopen om het leeg te krijgen. Dat doet goed, echt waar.

Vannacht heeft het geonweerd en geregend. Slecht geslapen. Een onrustig blaffend hondje in zijn mandje heb ik maar naast mijn bed genomen. Het is nog steeds warm. Met 20 graden is het extra vochtig en klam. Ik ben al vroeg onderweg. Ik klungel wat met het hardloophorloge. Dat blijkt ook na mijn loop, als ik op Movescount zie, dat de Suunto maar een deel van de loop heeft opgenomen. Met de Looptijden app. kan ik nog wel zien waar en in welk tempo ik gelopen heb. Tiny adviseert mij in zijn mail om eens een poos de rustige loopjes zonder horloge te gaan lopen. Gewoon gaan op gevoel. Eventueel kan ik de Looptijden app. mee laten lopen. Achteraf kan ik dan zien op de computer hoe het gegaan is. Goed idee, gaan we doen.

Na de warming up loop ik het bos in richting Bosrandweg. Ik houd het tempo rustig. Van de N70 verkenningsloop van afgelopen woensdag merk ik niks. Maar ja, het tempo toen was dan ook drama. Hier en daar liggen grote plassen. Het regent wat. Daarbij word je met dit klamme weer toch nat. Het transpiratievocht kan niet verdampen. Na een uur ben ik thuis en ben ik ook weer positief gestemd.

Cadence: 88. Totaal: 9,14 km.

Woensdag 12 augustus 2015

Esther wilde graag de N70 trail route verkennen. Via Facebook kwam haar vraag of er nog iemand zin had om mee te gaan? Ja, ik wel. En nog een paar anderen. Om tien uur woensdagmorgen verzamelden we bij Restaurant ‘t Spijker in Beek Ubbergen. “We” dat waren: Ezra, Mieke, Esther zelf dus en ik. Ezra was de enige die geen Suunto GPS horloge had waar de route op stond. Maar zij wist meestal wel de juiste weg te vinden (!) Het plan was om in een rustig tempo te lopen. Eerst maar eens de 14 km route, en daarna eventueel nog de 7 km eraan vast plakken.

De eerste kilometers gingen prima. De groene paaltjes van de n70 trail waren goed te zien. En het lijntje op de Suunto kon ook gevolgd worden. Als het omhoog ging, wandelden we even. Alleen Ezra bleef hardlopen. Dan kwam ze later ons weer opvegen. Achteraf zag ze op haar mobiel dat zij een extra kilometer heeft gelopen. Doordat we soms wandelden, konden we ook om ons heen kijken. Zeker als we weer op een hoogte kwamen, was het uitzicht prachtig.

Af en toe liep Ezra voor ons uit om even een paar foto’s te nemen. Zo heeft ze zelfs ons vieren op een foto gekregen! Ook zie je op een van de foto’s hoe we moesten klimmen en daarna weer dalen. Ik durf geen vaart te maken bij het dalen. Ben bang om te vallen. Als ik dan de anderen zo licht naar beneden zie springen, weet ik dat ik nog een hoop te leren heb.

Af en toe hielden we halt om de juiste weg te vinden. Vooral wanneer de route via de verharde weg ging, dan bleken de groene paaltjes niet meer te kloppen. Tenminste, wij zagen ze dan of niet. Of dan wel ineens rond lantaarnpalen en dan niets meer. We kwamen bij Nijmegen, bijna in Duitsland, liepen weer eens terug, een trap weer op, dan weer af…de lijntjes op het horloge kwamen op gegeven moment zo dicht bij elkaar dat het echt niet te zien was welke kant we weer op moesten. We liepen een heuse walk-trail-walk.

Toen we de roze stippen zagen van de vorige N70 trail, zijn we die een stuk gaan volgen. Zo zouden we wel weer goed uitkomen.

Op gegeven moment, na een stuk op asfalt liepen we linksaf een pad door een wei. Daar zagen we een vrouw een varken uitlaten. Het hangbuikvarken knabbelde aan de bramenstruiken.

Na de roze stippen zagen we al gauw de groene paaltjes weer. Nu ging het makkelijk.

We hebben de N70 trail route maar 1 keer gelopen. Veertien kilometer. We hebben er langer dan twee uur over gedaan. Ikzelf had (weer eens, stom,stom) het horloge niet goed afgesteld. Een keertje teveel op een knopje gedrukt en verder niet meer op afstand en tijden gekeken.

   Bij Restaurant ‘t Spijker hebben we nog wat gedronken en een hap gegeten.

Ik weet nog niet of ik de wedstrijdtrail van de N70 eind augustus wel ga lopen. In mijn eentje zal ik vast weer verkeerd lopen. Nog eens goed over nadenken. Vandaag vond ik het in ieder geval enorm leuk. Veel leuker dan wedstrijden met veel mensen.

Ik had vandaag voor het eerst de Saucony Peregrine 5 trailschoenen aan. Liepen prettig. Alleen op het eind dacht  ik het begin van een blaar te voelen aan mijn rechter hiel. Die hiel  is nu rood.

Totaal: 14 km.

Maandag 9 augustus 2015

In plaats van een lange duurloop doe ik vandaag een heuveltraining. Die staat op het schema voor woensdag. Maar dan ga ik met Esther D. de N70 trail route lopen.  Dus fiets gepakt en op weg naar het viaduct van de oude Haagse weg. Als ik langs de Ringvaart rijd, begint het een beetje te druppelen. Ik stap af om mijn jack uit te trekken en in de fietstas te proppen.  Het is 18 graden. Mocht de regen doorzetten, dan heb ik straks na de training een droog jasje voor de terugweg.

Ik parkeer de fiets in de berm. Hiervandaan ga ik acht keer het viaduct op. Terug is steeds in dribbel tempo. Ik leg 8 stokjes op de bagagedrager. 1 Stokje voor elke keer als ik langs kom. Ik vind dat ik de warming up al gehad heb met mijn fietstochtje hierheen. Dus ik begin direct met de heuveltraining. Het fietspad waarop ik loop, wordt gebruikt door fietsers en scooterrijders. Uitkijken dus.

Het lopen gaat goed. De Saucony Kinvara’s zijn prima geschikt voor dit werk. Tijdens het terug dribbelen zie ik dat mijn hartslag mooi terug loopt. Halverwege de training neem ik een gel. Ik had thuis alleen water en een kop koffie genomen. Binnen de drie kwartier ben ik klaar. De bidon met verdund appeldiksap drink ik onderweg naar huis leeg. Op naar de verkenningstrail van woensdag.

Gemiddelde hf: 137 (81-161). Cadence: 90. Totaal: 6,32 km. (Looptijden app: 6,46 km.)

Zaterdag 8 augustus 2015

Het heeft vannacht flink geonweerd. Nu om zeven uur is het nog mistig. De dreigende wolken trekken weg. Ik kleed me aan om een stukje te gaan lopen langs de Rijn. He, bah, ik ben mijn sportbeha vergeten. Nou ja, dan maar de gewone beha flink strak zetten. Gauw ga ik op pad. Over een uur word ik aan de Rijn met de auto opgehaald.

Ik loop over een snelweg/spoorbaan viaduct, sla dan linksaf en volg een weg parallel aan de spoorlijn. Rechts van het pad zijn volkstuintjes. Er ligt fruit “Fallobst” op de weg: appels en pruimen. De bramen worden al zwart. Mensen laten hun hond uit. Hun vriendelijk goedemorgen: “Morgen” maakt me vrolijk. In Duitsland staat men kennelijk vroeg op en groet men ‘s morgens.

Na 20 minuten kom ik in Unkel aan de Rijn. Ik loop het pad stroomopwaarts. Zo mooi hier, heuvels met hier en daar wijngaarden, de boten op het water… Ik moet omkeren, een uurtje lopen is zo voorbij.   Met Zeppo, die mee mocht om mij op te halen, loop ik nog een stukje heen en weer. De cooling down doe ik langs het water.

Gemiddelde HF: 165 (88-201 kan niet kloppen). Cadence: 87. Totaal: 8,21 km.

Vrijdag 7 augustus 2015

Straks gaan we naar Duitsland, Bad Honnef. Daar hoop ik te kunnen lopen langs de Rijn. Maar ik wil eerst hier nog een uurtje lopen. Dus alweer, vroeg naar buiten. Ik loop een bekende route door het bos en langs de Bosbaan. Het is 16 graden, bewolkt, temperatuur voelt klam aan. Jammer dat de hartslagmeter niet strak genoeg zit. Hij heeft weer kuren. Gemiddeld 143 zal kunnen kloppen in deze temperatuur en met een pace van 6:35.

Gem hf: 153 (125-199! Klopt niet, denk ik, hoop ik).  Cadence: 91. Totaal 10,44 km.

Woensdag 5 augustus 2015

Maandag had ik een herstelloop op het programma staan. Ik koos ervoor om drie kwartier op het strand met Zeppo te gaan wandelen. ‘s Middags deed ik weer een dertig minuten wandeling in het bos. Ik denk dat dit goed voor het herstel was/is. Gisteren, dinsdag, gingen S. en ik naar Scarabee in Valkenswaard. Nieuwe trailschoenen halen. Maar toen we daar voor de deur stonden, was de winkel gesloten. Op de adressite ‘s morgens nog gekeken voor het adres en daar stonden de openingstijden van de winkel. Ik had verder de website niet helemaal bekeken, daar zal het vast wel op gestaan hebben. Goed, koffie drinken en dan maar weer terug. Eefje van Scarabee heeft nog op mijn mail gereageerd dat ze me wilde helpen, want ze was boven de winkel aanwezig. Maar haar bericht las ik pas toen ik weer thuis was. Ik heb toen telefonisch contact met haar gezocht. Zij nam alle tijd om mij te adviseren bij mijn trailschoenkeuze. Een paar New Ballance besteld en vandaag worden ze bezorgd. Ben benieuwd.

Later in de middag heb ik nog bij Futurumsport een paar Saucony’s besteld. Sale! Ook die komen vandaag. Kan ik kiezen.

Vanmorgen ging ik wel weer lopen. Om 7.22 uur trok ik de deur dicht. Zestien graden, onbewolkt en weinig wind. Ik liep een bekend rondje: Oude Dorp, Poel, Camping, Ringvaartweg en door het bos weer terug. In het begin  kwam ik niet vooruit. Ik voelde mijn benen. Na het inlopen ging het beter. De hf bleef laag. Ook deze keer probeerde ik met dichte mond te lopen. Na een uurtje was ik weer thuis.

Gemiddelde HF: 130 (81-140) Gemeten inclusief warming up, maar exclusief versnelling aan het eind. Cadence: 88. Totaal:8,98 km. ( met versnelling via Looptijden app: 9,55 km)

Zondag 2 augustus 2015

Een trail om gauw te vergeten? Objectief gezien was het een mislukking. Maar ik wil er juist van leren. En eerlijk is eerlijk: ik heb toch zo enorm genoten. En ik ben geen moment bang geweest. Waarom bang? Nou, ik ben behoorlijk verdwaald. Even vanaf het begin vertellen. Voor mij goed om het later terug te lezen.

Op zaterdag vroeg S. nog: “Heb je er zin in, morgen?” Ik: ” Nou, nee.” Meestal van te voren heb ik zo’n gevoel van: “Blijf toch thuis. Wat moet je in je eentje zo’n stuk rijden. En je kent daar niemand. En al helemaal het trail gebied niet…” Maar mijn ervaring is inmiddels wel dat ik achteraf heel erg blij ben dat ik het allemaal gedaan heb. Kom maar uit je comfortzone, beetje avontuur, goed voor je.

Zaterdag was de voorbereidingsdag. Spullen klaarleggen, route op Suunto, lekkere spullen gehaald om te eten/drinken en de TomTom ingesteld. Zondagochtend even voor zes uur opgestaan. Water en koffie gedronken, een banaan en een wit broodje kaas gegeten, spullen in de auto en rond half acht ging ik op weg naar Beek Ubbergen.

Om negen uur was ik op de parkeerplaats van de Schellingshof. Tegelijkertijd kwamen ook al twee andere loopsters aan. Meteen kennis gemaakt en naar het hotel-restaurant ‘t Spijker gelopen. Daar meldden wij ons aan en gingen toen op het terras zitten bij de anderen. Ik maakte kennis met de organisatoren: Ingrid Peperkamp en later met Just Bennis. Even kletsen met de andere deelnemers, elkaar tips geven. Ik weet bv nu hoe ik de waterzak op de juiste manier in het Nathan vest moet stoppen. Nog naar het toilet, en dan is het al tijd voor de briefing. We staan allemaal op een muurtje voor de foto.

Foto: Ingrid Peperkamp

Een stuk of dertig man/vrouw, schat ik. De eerste groep marathonlopers is al eerder gestart. Die komen zo langs en kunnen zich aansluiten bij onze groep. We gaan twee rondes lopen van veertien km. Na zeven km is er een verzorgingspost. Je zou kunnen uitstappen bij zeven, veertien of eenentwintig km. De groene paaltjes gaan we volgen. Op drie stukken zal daarvan afgeweken worden. Just en Ingrid wilden de trail zoveel mogelijk onverhard hebben en ook iets technischer. Op de afwijkende stukken volgden we de roze stippen en pijlen. Er zijn drie begeleiders. Ik kies ervoor om met Ingrid mee te lopen. Zij nam de langzaamste groep.

We zijn vertrokken. Al vrij snel ging de weg omhoog. Wat gingen ze hard! Ik was nog niet ingelopen en ik vond het nu al zwaar. Daarom liet ik mij terugzakken naar de achterhoede.  Linksaf ging het het bos in. Nu waren er dus al velen de berg op aan het wandelen. Ik sprak mezelf toe: “Ontspan je, geniet ervan, tijd maakt niks uit.” Na een poosje kwam ik te lopen met Ingrid en nog een loopster. Die laatste had moeite met omhoog klimmen, maar bij het afdalen vloog ze gewoon die berg af. Zo licht! Ik merkte dat ik moeite had met het dalen. Ik liep dan gespannen, was bang om te vallen. Ondergrond: boomwortels, stenen, bosgrond. Bij de eerste verzorgingspost met allerlei lekkers, nam ik heerlijk frisse watermeloen, water en een zout koekje. Verder maar weer. Ik had de Salomon XT Wings aan. Op zich een prima schoen. Maar ik had te veel ruimte bij mijn voorvoet. En naarmate ik verder kwam, merkte ik dat ik wat ging klappen met mijn linkervoet. Alsof de schoenen veel te groot waren. Niet lekker. Jammer genoeg struikelde ik ook nog. Auw, knie, schaafwond, “hoort bij het trailen” zei Ingrid, en verder maar weer. “Niet wandelen, gewoon rustig doorgaan. Dan raak je die spanning van het vallen zo kwijt.” En dat was ook zo. Tijdens het lopen vertrouwde ik volkomen op Ingrid. Zij had immers het parcours mee uitgezet. Een paar keer, wanneer ik even voor liep, nam ik het verkeerde pad. Gelukkig riep ze mij dan direct terug.

Foto: Mischa Visser   Foto: Ingrid Peperkamp

Toen de eerste ronde er op zat, stopte Ingrid en het loopmaatje (Carla?). Ikzelf twijfelde. Heel erg moe was ik nog niet, maar ik wist dat ik lang over de tweede ronde zou gaan doen. En we waren al de laatsten. Toen Just zei dat de post toch tot vier uur bemand zou zijn, dat het niet uitmaakte hoe lang ik erover deed en er nog iemand een ronde ging lopen, ging ik ook. Tenslotte had ik ingeschreven voor de hele 27,5 km (!) Tijdens de eerste klim nam ik de tijd om de Looptijden-app in ter stellen. Zo kon ik de km afstanden horen en de Suunto had ik op de route gezet. Dat ging prima. Ik herkende verschillende punten onderweg. Als ik het even niet wist, gaf de Suunto met een lijntje aan welke kant ik op moest. Het ging goed.  Ik liep ontspannen. Berg op wandelen, dat deed trouwens bijna iedereen die ik zag, naar beneden weer hobbelen. Ik genoot met volle teugen. Onderweg, het was middag, zag je nu wat meer wandelaars. Het was warm, maar meestal ging de route in de schaduw door het bos.

Halverwege keek ik uit naar de verzorgingspost. Die zou nu zo ongeveer moeten komen. Ik kwam aan bij een provinciale weg. Daar zag ik wel auto’s maar geen post. Ook zag ik geen groene paaltjes of roze stippen meer voor me. Op de Suunto kwamen verschillende lijnen bij elkaar. Welke was daarvan de goede route? Ik liep een stukje terug, de groene paaltjes volgend. Op gegeven moment ben ik weer omgekeerd richting weg. Ik was inmiddels al een paar keer de pannenkoekenboerderij gepasseerd. Het nare was, dat ik wat gespannen ging lopen. Ik was onzeker, wandelde veel en ging (als een kip zonder kop…leermoment…) dan weer links, dan weer rechts, kwam af en toe dezelfde wandelaars weer tegen. Ik probeerde via de zon, immers middag, staat hij zuid, me te orienteren. Maar de route liep zo grillig, dat was geen optie. Tot overmaat van ramp meldde de iPhone: “low battery”. Dus die deed ik maar uit. Dan kon ik hem nog gebruiken in geval van nood. ( Ik had hem vooraf 100% opgeladen, maar GPS onttrekt veel energie aan de iPhone.) Op gegeven moment dacht ik: ” Nu volg je maar de groene paaltjes, ook al is het de terugweg, dan kom je tenminste weer bij het start/finishpunt uit.” Mijn linkerschoen flapte, ik struikelde weer een keer en viel op mijn toch al geschaafde knie. Viel mee, gelukkig. Ik liep weer door de modderige bedding van een sloot, ging maar weer eens een trap op en weer af aan de andere kant (de Duivelsberg) kwam alweer langs een groepje koeien, maar ik wist dat ik niet goed bezig was.

Toen ik dan ook een wandelaarster zag met een kaart, heb ik haar aangesproken en gevraagd of ik de goede kant op liep naar Beek/Ubbergen. Dat bleek niet zo te zijn. Weer terug dus. Een hardloper, niet iemand van de trail, zag mij aarzelen. We spraken even met elkaar en hij besloot met mij samen op te lopen naar de Rijksstraatweg. Van daaruit zou ik ‘t Spijker wel weer kunnen vinden. Zo gezegd, zo gedaan. Gezellig pratend liepen we het stuk naar de weg. Toen ging hij het bos weer in en ik ging over de stoep naar de finish. Dat was nog een stukje. Toen ik daar aankwam begon iedereen op het terras te juichen: “Daar is ze!” en te klappen. Just was inmiddels met de mountainbike mij gaan zoeken. Ik schaamde mij een beetje dat ik overlast had bezorgd. Vooral bij Just, die als organisator zich zorgen had gemaakt. En bovendien een aantal kilometers flink had afgezien op de mountainbike.  Ik dronk wat water, kreeg een heerlijke kop tomatensoep, we praatten nog wat na op het terras van ‘t Spijker en toen nam ik afscheid.

Ik heb nog van alles te leren. Maar ondanks alles, ik heb genoten! Een volgende keer hoop ik dat ik de route beter kan volgen. Dat ik met overleg als ik de weg kwijt ben, zorg dat ik op het goede stuk terug kom en dan verder kijk. En ook vind ik dat ik nieuwe trailschoenen nodig heb: een paar soepele lichte voor droge omstandigheden, zoals bij deze trail, en een paar voor nattigheid, sneeuw en blubber (hoera!).

Hierbij de gegevens: (om te vergeten) Gem hf: 142 (106-162). Cadence: 81. Totaal: 27,75 km.