Zondag, 30 oktober 2016

In het weekblad van hier stond een berichtje van een boswachter van het Amsterdamse Bos. Op 30 oktober, vandaag dus, geeft hij een clinic. Op deze manier laat hij mensen kennis maken met dit loopsport onderdeel. Ik heb me direct opgegeven.

De boswachter is een vrouw. Zij heeft een paar honden bij zich, wat tuigjes, gordels en riemen. Nog enkele andere hondenbazen en bazinnen zijn gekomen om kennis te maken met het canicrossen. Ook doen er een paar begeleiders mee. We krijgen vooraf een heuse goodiebag van van Noort, mijn “eigen” hondenspeciaalzaak, die deze cross sponsort. Na uitleg, het omdoen van de gordels en tuigjes vertrekken we naar het veld. Daar doen we een korte warming up. Dan steken we al canicrossend schuin het veld over. Max vindt het leuk, maar moet wennen. Normaal loopt hij naast me. Nu kijkt hij steeds om. “Ga ik wel goed?”

Bij de tweede lap nemen we de volle breedte van het grasveld en starten we dus naast elkaar. Nu gaat het al beter. De honden zien van elkaar hoe ze moeten lopen. We lopen al intervallend nog een stukje van de canicrossroute. Tijdens de pauzes gaat Max liggen. Kennelijk is dit toch vermoeiend voor hem. Op het ruiterpad gaat hij steeds harder lopen. Hij heeft het nu duidelijk begrepen. Tenslotte mogen de honden nog even los rennen op het speelveld.

Het was een leuke clinic. Max deed het prima. De uitleg was goed. De mensen enthousiast. Maar ik moet eerlijk naar mezelf zijn. Dit canicrossen is het niet voor mij. Het gaat/moet te snel. En tsja, dat kan ik niet meer, dat moet ik ook niet meer willen. Hij zou wel eventueel met anderen een canicrosswedstrijd kunnen lopen. Maar laat mij maar lekker kilometers maken met Max in het bos.

Woensdag, 19 oktober 2016

Maandag en dinsdag ben ik veel wezen wandelen. Gisteren anderhalf uur met Zeppo en Max meegelopen met de hondenuitlaatgroep. Straks wil ik graag een half uur een herstelloopje doen en daarbij Max meenemen. Maar hij heeft net gegeten, dus ik moet nu even wachten tot het geen kwaad meer kan bij hem. Trouwens voor mezelf ook beter, want ook ik heb mijn bak kwark met fruit net op.

S. heeft mijn zilveren armband meegenomen naar de juwelier en laat daar “Amsterdam 2016″ in graveren naast “Tis voor niks 2015″. Moet er nog twee weken op wachten, maar ben er nu al blij mee. Trouwens, een algeheel gevoel van blijheid heeft de overhand gekregen. Het klinkt misschien wat overdreven, maar ik ben zo dankbaar dat ik dit allemaal heb kunnen doen, en nog! Dat niet meer zo jonge (zeg maar gewoon:”oude”) lijf van mij doet het nog steeds prima.  S. steunt mij bij al die malle loopfratsen. Zo ook vandaag raadde hij mij aan:  “Loop lekker met de wind mee, dus naar het zuidoosten, dan haal ik je na een half uurtje weer op.”

Dit blije gevoel komt ook door de geweldig leuke support tijdens de marathon. Je moet toch maar tijden wachten, soms wel uren staan, of fietsen naar verschillende punten, om even een momentje iemand, die zo weer voorbij is, die gewoon met zijn hobby bezig is, aan te moedigen. En al die positieve reacties achteraf; ik zit gewoon blozend achter het toetsenbord.

Het rustige herstelloopje met Max ging goed, al merk ik dat ik wat sneller loop met de hond naast me, dan wanneer ik alleen loop. Het lichaam voelt goed, de hartslag wordt langzamerhand ook weer normaal. Hij is in rust nog wel iets hoger dan anders. Vandaag houd ik een rustdag.

Gemiddelde hf: 147 (max: 186). Cadence: 87 Totaal: 4,5 km.

Vrijdag 14, zaterdag 15, zondag 16 oktober 2016

En nu komt het toch wel heel dicht bij. Startnummer is opgehaald, t-shirt is al geruild in een passende maat, koekjes zijn gebakken, en alle trainingen zijn gedaan. Langzaamaan beginnen de zenuwen te komen. Ik heb kilometertijden op een briefje gezet. Greet stuurde een lieve aanmoedigingskaart. Zij staat morgen op het 14 km verzorgingspunt als vrijwilligster. Ik heb beloofd hard naar haar te roepen als ik daar langs kom. Morgenochtend ga ik op de fiets naar het Olympisch Stadion. S. fietst met me mee. Daarna gaat hij naar huis, om ‘s middags weer terug te komen. Het belooft morgen een prachtige dag te worden. De zonnebril ligt ook klaar.

Vrijdag ben ik eerst nog een half uurtje gaan lopen. Max mocht mee. Hij doet zo zijn best om netjes mee te lopen! Daarna snel boodschappen halen en daarna naar de Expo om het startnummer op te halen. Ik vond het leuk om even te shoppen op de Expo. Kon daar ook nog een paar Hoka Clifton schoenen met flinke korting kopen.

ZONDAG, M-dag, off-day of toch niet?

En dan is het zover. Met S fiets ik naar het Olympisch Stadion. De fiets gaat vast aan een rek, S gaat weer naar huis. Ik kijk eerst even op de tribunes, daarna loop ik via de ingang speciaal voor de atleten (jawel!) het stadion in. Achterin het groene vak, een beetje uit de wind, wacht ik tot we kunnen starten. Ik praat met een man uit Jersey. Hij maakt nog even een foto van me.  

En dan gaat het snel. We klappen voor de topatleten die om 9.30 uur starten. Dan, overshirt uit, in de rugzak proppen, horloge aan en daar gaan we over de matten. Ik loop de marathon van Amsterdam! Eerst naar het Vondelpark. Ik probeer niet te snel te gaan, het voelt goed. Er staan nu al veel enthousiaste supporters langs de hekken.

Ondanks de grote hoeveelheid  medelopers, heb je geen last van elkaar. Ik loop aan de rechterkant, zodat de snellere  lopers makkelijk voorbij kunnen. De kilometers vliegen voorbij. Af en toe moet ik me zelfs wat temperen, anders is de energie te snel op. Onder het museum door, linksaf richting Beethovenstraat. O. stuurt me een WhatsApp dat hij bij de Zuidas staat. Wat leuk! Ik krijg een lekkere banaan en verder gaat het weer.

Een jonge man komt naast me lopen. We praten wat, natuurlijk over hardlopen. Wat later moet hij plassen en loop ik verder. Op 15/16 kilometer is een grote verzorgingspost. Ik groet bekenden van onze zaterdagloopgroep en roep zoals afgesproken naar Greet. We omhelzen elkaar, ze zegt: “Niet vergeten, he, je kunt het!” Dan gaat het langs de Amstel. Dit is bekend terrein voor me. Bij de brug van Ouderkerk staat O. weer met water.  “Zo meteen heb je de wind mee.” zegt hij nog. Geweldig om zo’n support te krijgen.

Ik loop nog steeds vlak voor de roze ballonnenpacers (eindtijd 4:45′). Dan merk ik dat ik moet plassen. Er zijn twee mensen voor mij bij de dixie. Dat kost veel tijd. De roze ballon gaat voorbij. Iets later zie ik ze ver voor me lopen. Niet gaan versnellen, denk ik, je bent pas op de helft. Ik voel me ineens moe. Even een stukje wandelen om mijn hartslag naar beneden te krijgen. Maar dan is het moeilijk om de draad weer op te pakken. En eigenlijk is me dat de hele tweede helft niet meer gelukt. Natuurlijk heb ik nog wel stukken gelopen, maar het ging niet meer van harte. Ik geloof dat ze dat harken noemen. Ik krijg van Henny, Wim en O. lieve aanmoedigings smsjes. Maar het lukt me niet op ze te beantwoorden. Het hoesjes van de phone zit te los zodat de toetsen niet werken. Ik baal van mezelf. Pijn aan mijn voet, had ik nu toch maar de nieuwe schoenen aangedaan, mijn schouders voelen niet goed, te gespannen, bah! Nu gaan de kilometers langzaam. Zelfs de witte ballonnenpacers ( eindtijd 5:00′) komen me achterop. Een stuk kan ik met ze meelopen. Maar dan ga ik weer een stukje wandelen. Stom, eigenlijk had ik nu moeten doorbijten en bij ze moeten blijven. Maar het nare gevoel en de negatieve gedachten hadden de overhand.

Zo kom ik toch weer in het Vondelpark. Wendy had me bericht dat ze me gemist had op het 40 km punt. Maar daar was ik toen nog helemaal niet. Dus goed kijken op dat punt en ja hoor, daar staat ze. Even een knuffel en haar bedanken. Ze heeft al gezien dat de vorm er vandaag bij mij niet in zit.

Nog twee kilometer! Natuurlijk ga ik het halen, dat is de hele marathon geen issue geweest, maar zelfs op de Amstelveense weg kan ik niet versnellen. Ik ga de poort door bij het stadion. Nog een stukje! Drie mannen versperren mij de weg met een grote vlag waarmee ze naast elkaar over de finish willen gaan. Ik wil hun feestje niet verstoren en blijf achter ze. Die paar seconden kunnen er ook nog wel bij. Armen in de lucht en over de finish! Mijn tweede marathon zit er op.

S. zit op de tribune, maar heeft me niet zien binnenkomen. Hij heeft er de pe in. Het duurt ook nog een tijdje voordat hij mij bij de fiets gevonden heeft. We fietsen naar huis. Dat gaat boven verwachting goed. En thuis krijg ik een prachtige bos rode rozen.

En nu heb ik een beetje dubbel gevoel, al overheerst wel de blijdschap van het halen van deze marathon. Mijn plannetje heeft niet gewerkt. Kennelijk ben ik te optimistisch geweest in de eerste helft. Ik hoop dat ik er van zal leren. Of er ooit nog een marathon komt? Op mijn zeventigste?

Maandag 3 en woensdag 5 oktober 2016

Afgelopen maandag liep ik mijn laatste lange duurloop voor M-day. Ik had vooraf een route bedacht: eerst de halve marathon afstand via de Berlage brug en Amstel, Ouderkerk, dan Amstel terug naar het Kalfje, de Bosbaan, langs de Ringvaart, camping en de Poel weer naar huis. Dan zouden er 32 km op moeten zitten. Ik heb heel rustig gelopen. S. fietste de laatste kms met me mee. Elke zesde kilometer heb ik wat gegeten en gedronken. De pindakaas/banaan koekjes zijn getest en goed bevonden. Je proeft de pindakaas niet echt. En door de banaan smaken ze toch zoet. Die ga ik meenemen.

Hopelijk kan ik wel mijn mindset een beetje opkrikken. Na zo’n 27 km word ik het namelijk zat. Pijntje hier en daar, benen die willen wandelen, ik denk dat velen die lange enden lopen dit zullen herkennen. Maar de wedstrijd adrenaline moet me er straks maar doorheentrekken. Aan het snelle herstel na zo’n lange duurloop merk ik dat ik echt niet hoef op te geven.

Dinsdag was rustdag en woensdag liep ik een duurloop in tempo DL2 van 60′. Ik ging om 7.30 uur op pad. De wind was pal oost. De temperatuur was ineens behoorlijk gedaald. Weer tijd voor de windblokker. Dat bleek een goede keuze. Ik heb het niet te koud of te warm gehad. Het werd een klein rondje Amstel. Lekker gelopen.

Totaal: 32 km en 9,4 km

Woensdag, 21 september tot maandag 26 september 2016

Nog nooit was ik in de Auvergne. Wat is het daar mooi. Ruig, stil, heuvels, prachtige vergezichten. We hadden een gite op 900 m hoogte met en fantastisch uitzicht op de Puy de Dome in de verte. ik had afgesproken om tijdens deze vakantieweek gewoon mijn looptrainingen te doen. Drie weken voor de marathon durfde ik geen looppauze in te lassen. En, nog veel belangrijker, het is zo leuk om eens in een nieuw onbekend gebied te gaan lopen.
Vijf keer ben ik op weg gegaan. Eerst voorzichtig twee rondjes van twee km elk in de buurt. Snelheid maken kon ik wel vergeten hier in het Centraal Massief. De onverharde paden omhoog en omlaag gaven meer dan voldoende trainingsarbeid. Het tweede loopje ging al iets verder. En daar nam ik een verkeerd pad (natuurlijk!). Uiteindelijk kwam ik toch weer aan in Le Mas, het hameau waar we overdag verbleven. Ik maakte  al lopend kennis met een grote doberman, die al blaffend op me af kwam. Gelukkig luisterde hij wel naar zijn baas, al liep hij nog een stuk achter mij aan. Ik hoorde later dat deze hond mensen van achteren benadert en dan ook bijt. Die erfhonden in Frankrijk zijn lastig voor ons lopers. Je weet nooit vooraf of ze te vertrouwen zijn. Ik was erop voorbereid. Zodra ik een hond zag, ging ik wandelen. Ook had ik een dazer bij me, een apparaatje dat een hoog geluid maakt als je op een knop drukt. Dit geluid hoor je niet als mens, maar voor honden schijnt het vervelend te zijn om te horen.  Ik heb de dazer al lang, maar ik heb hem nog nooit hoeven te gebruiken. Toen ik echter een tweede keer te maken kreeg met de doberman, hij was me een eind achterna gekomen op een weg waar verder niemand was, vond  ik het echt eng. De hond kwam via een wei achter me aan. Toen hij de weg overstak en naar me toekwam, draaide ik me naar hem toe en heb ik een keer op het knopje gedrukt. De hond maakte  direct rechtsomkeert en ik kon weer verder. Die dazer werkt dus wel.

Mijn lange duurloop was maar 18 km. Wat kilometers betreft te weinig, maar de inspanning was voldoende. Ik was erna behoorlijk moe van al het klimmen en ook van het navigeren in onbekend gebied. Al met al heb ik genoten van het lopen daar. ‘s Morgens het lopen in de ochtendmist was onvergetelijk mooi. De mensen die ik heb ontmoet waren erg vriendelijk. De keren dat ik de weg vroeg, probeerden ze me echt te helpen. Ik kom er graag nog eens terug om nog meer paden te verkennen.

Totaal gelopen in de Auvergne: 38,5 km