Zaterdag, 24 februari 2018

Op tv hebben ze het over “een Russische beer” die dit weekend in Nederland arriveert. Even later zie ik een bericht over een wolf. “Geweldig nieuws” vindt een boswachter van de Utrechtse Heuvelrug. ‘s Nachts lig ik hier aan te denken. Ik ga op zaterdag de UHT lopen. Die “Russische beer” staat voor Siberische kou. Vooral de wind zal extra venijnig zijn. En de wolf die rond Veenendaal gezien is? Rob M. en ik vertrekken al vroeg vanuit Driebergen. De wolf zal banger zijn voor ons,  als wij voor hem. Hij (of zij) is alleen, wij met z’n tweeen. En die kou?  Laagjes, laagjes. Ik leg nog een extra wollen buff bij mijn spullen.

Als ik zaterdagmorgen vroeg de honden uitlaat, valt de kou eerst mee. Maar later, tegen de wind in op een open stuk, weet ik, dat een windstopper nog over mijn jack gaat. Ook een fleece rokje over mijn wintertight blijkt later een goede keus. Niet te veel, niet te weinig aandoen. Je moet je prettig kunnen bewegen.

Om tien voor acht maakt Rob een selfie van ons onder de stationsklok in Driebergen. Navigatie wordt gestart en off we go. Het is al licht. We steken de weg over, het bos in. Eerst een stukje verhard pad. Al gauw kunnen we rechts af een onverhard pad op. We hebben weinig last van de Russische windbeer. We lopen geconcentreerd, geregeld kijkend op het routestreepje op onze Garmin. Toch lopen we een paar keer verkeerd. Maar nooit ver, we worden snel attent gemaakt door een berichtje:”van koers af”. Dan terug, het juiste paadje nemen tot “op koers” weer verschijnt. De ondergrond is bevroren. Met al die greppels, gleuven, bevroren plassen, gaten en boomwortels moet je goed uitkijken hoe je loopt, waar je je voeten neer zet.

Nadat we een veld hebben overgestoken, houden we de eerste eet/drink/plas stop. Een dikke 7 km zit er op. Als we verder lopen, rechtsaf het bos weer in, lopen we een afslag voorbij. We denken dat we zo weer op koers komen, maar na 500m gaan we toch maar terug. Het pad loopt teveel naar het westen, en wij moeten een oostelijke richting aanhouden. Ja, zo komen we wel aan een dertig plus trail.

De volgende stop willen we bij de oude eik maken. We zijn dan op twee derde. Inmiddels zijn hondenuitlaters, moutainbikers en enkele runners ook wakker geworden. Waar we een stop willen maken, bovenop de heuvel, waait het echt te hard. We dalen af en zoeken een plekje uit de wind in de zon.

We gaan door. Na enkele kilometers komen we langs de plek waar we een paar weken geleden, met Ezra erbij, zijn gestopt. Ik vraag Rob of hij genoeg moed heeft om verder te gaan. Ja, hij wil verder, desnoods met wat meer wandelen. Dat doen we dan vanaf daar dan ook dikwijls: als het omhoog gaat, wandelen, naar beneden dribbelen. Zo komen we er ook. Ik merk dat mijn conditie op dit moment goed is. Natuurlijk voel je de kilometers wel, maar ik voel me prima. De wind is sterker geworden. Op open stukken trek ik mijn buff omhoog over mijn gezicht. Gelukkig is er veel zon, die maakt het vrolijk.

We lopen het bos uit. Nu naar beneden, richting de Rijn. Nog twee kilometers. We krijgen de wind fel tegen. Flink doorstappen. We hebben het gehaald. Om kwart voor 1 maakt Rob de finish selfie.

Bij het station staat S al naar me te zwaaien. Ik kan zo instappen, heerlijk. Dank je wel Rob voor het gezelschap. Een mooi begin van het weekend!

Totaal: 32,7 km