Donderdag, 9 juli 2020

Hier bij de Bosbaan vier ik de 1000 km van de Great Virtual Race Across Tennessee. Met wandelen en hardlopen kilometers verzameld vanaf 1 mei. Vanmorgen ontving ik de mail: ik ben nu een “rat”. Om terug te lopen naar de start: Back Across Tennessee zou nog eens 1000 km wandelen/hardlopen zijn. Dat vind ik teveel om in 5 weken te doen.  Dus ik word geen “bat”. Maar om een “pin” te krijgen voor 1000 Miles…dat is namelijk nog 600 km ,en ja, dat red ik wel tot 31 augustus.

In deze warrige tijd van wereldwijde Corona ellende is het fijn om een hardloopdoel te hebben. En juist een race across Tennessee brengt hardlopers en ook wandelaars uit de hele wereld samen. Ik vind het leuk om de ervaringen te lezen en foto’s te zien van mede GVRATers op de Facebookpagina. Jammer genoeg heb ik het  Tshirt nog niet ontvangen vanuit Amerika. Dus geen fancy foto van het shirt met de gingerbread man erop. Maar we hebben deze mijlpaal wel gevierd. Voor Sander met reuze chocolade macarons van de Franse bakker en voor mezelf heerlijk ijs. Ik ben dus nog niet klaar met de GVRAT!

Zaterdag, 30 mei 2020

Hoi!!! Hoi!!! En vandaag staat genoteerd: 250.1 miles, 402.5 km. Dus een kwart zit er nu op (van de 1000 miles challenge). Voor de 1000 km  zit ik al op 39.40 %.  Ik ben Fayetteville gepasseerd. Mijn huidige positie is 2698. En deze kilometers zijn allemaal gewandeld en hard gelopen.      

De foto’s zijn genomen in de Middelpolder toen ik bij een bankje eet/drink pauze nam.

Donderdag 28 mei 2020

Vanmorgen liep ik een mooie ronde: een flink stuk langs de Amstel. Het voetpad was soms gemaaid, maar ook hele stukken overwoekerd met groen. De hardlopers en wandelaars die ik tegen kwam, gingen vaak direct op de weg lopen. En soms deed ik dat. Er waren  zo vroeg best al veel mensen buiten. Vlak voor de brug bij Ouderkerk ging ik de Middelpolder in. Rond de 12 km nam ik pauze. Wat drinken: appelsap met water verdund en wat eten: zoute crackertjes. De eenden op de wei kwamen langzaam mijn kant op. Ik slikte snel, te snel?, de droge crackers door.

Toen voelde het alsof er een band rond mijn borst getrokken was. Heel naar. Ik begon toch langzaam te joggen en na een poosje nam het vervelende gevoel af. Leermoment voor mij, niet te snel eten. Nog even met een ommetje brood halen, want ik wilde de 16 km halen. Dat is gelukt. Pulaski ligt achter mij, ik steek de I-65 over. De plaats die daarbij hoort, heet Frankewing.  Ik heb nu nog drie dagen om de laatste 20 miles van de maand mei te lopen en wandelen. Dan zit een kwart van de GVRAT er op.

Zaterdag, 23 mei 2020

Even een GVRAT1000K overzichtje: gelopen/gewandeld totaal 187 Miles, 301 km en dat is 29.5% van de hele trail. Waynesboro is gepasseerd. Straks kunnen er weer 11 km bijgeschreven worden. Vanmorgen werden eerst de honden uitgelaten. We hebben Milo, de hond van Henny, opgehaald, zodat hij met de onze kon mee ravotten aan het water. Milo werd daarna weer naar zijn huis gebracht. Om half acht konden we vertrekken voor de wandeling.  Het was nog rustig, hier en daar wat sporters en hondenuitlaters. Twee uur later waren we weer thuis. Een ontbijtje met koffie erbij was onze beloning. We naderen nu Deerfield. Wil ik de 400 km deze maand halen, dan moet ik vanaf nu 12,5 km per dag wandelen/lopen. En dan zal het steeds 13,5 km per dag worden. Ben benieuwd of ik dat volhoud nu nog drie maanden lang.

Zondag, 24 mei 2020

Vandaag gaat het regenen. Goed voor de natuur, maar ik kan nog voor de regen mijn duurloopje doen. Er is wel wind uit het westen. Wat het uithoudingsvermogen betreft: dat gaat de goede kant op. Zeker als ik ook bij de lange langzame duurloop let op drinken en eten. Vandaag lekker rustig gelopen. Ook de tijd genomen voor een paar foto’s.

Hieronder heb ik een mail gekopieerd die Laz heeft gestuurd aan alle deelnemers van de GVRAT

Zondag, 17 mei 2020

Vannacht lag ik er wakker van. Ik wil zo graag dat Max weer mee kan met mijn loopjes. Maar, hij is onberekenbaar wanneer het gaat om katten, konijnen, reigers, en hij valt uit naar andere honden.  Ik bedoel, als hij de kans zou krijgen, dan zou hij er achter aan gaan. Wanneer hij dus aan mij vast zit in zijn tuig, met een karabijnhaak aan mijn “broek”, en tijdens het hardlopen ziet hij “een prooi”, dan zou hij me zo omver kunnen trekken. Dat is al die jaren nog nooit gebeurd. En het is zo leuk om samen te lopen!!!

Om half zeven vanmorgen gingen Max en ik op weg. Hij moest duidelijk weer wennen, na al die op hok coronamaanden. Hij was wat onzeker, en ik ook. Maar al gauw ging het weer als van ouds en waren we weer een team. We hadden de weg voor ons alleen. Na vijf kilometer stond ik weer voor de huisdeur.

Nu heb ik toch maar bedacht, nadat ik hier en daar gepolst had over mijn dilemma, om  misschien maar niet meer met Max te canitrailen.

Inmiddels is het maandag, 18 mei 2020. Vanmorgen heb ik een lange  langzame duurloop gedaan in mijn eentje. Prachtig  weer, al behoorlijk veel lopers, wandelaars, hondenuitlaters en fietsers op pad. Na zes km nam ik pauze aan de Ringvaart.

Het werkt echt wanneer je langzaam loopt en op tijd iets drinkt/eet. Het enige probleem voor mij is nu:  door alle corona maatregelen zijn restaurants e.d. gesloten. Dus de toiletten zijn veelal ook dicht. En na zo’n anderhalf uur wil ik daar echt graag even gebruik van maken. Nu  ik de afstanden weer ga opbouwen, moet ik daar dus iets op verzinnen. Verder was het genieten vanmorgen. Hier nog een foto van het “beukenlaantje” bij het bloesempark en een foto vanaf een bruggetje terwijl ik

wachtte totdat de hondenuitlaters verder liepen.

Ik ben er nog niet uit om, zoals ik gisteren postte,  nooit meer te canitrailen met Max. Misschien is het mogelijk om  hem toch te leren meer te focussen op zijn werk, en niet op de omgeving. Of misschien moet ik nu met flink wandelen, hem beter africhten. Wel natuurlijk in zijn canicrosstuig. Ik ben er nog niet uit.

Na nog een korte wandeling vanmiddag van bijna 4 km, kon ik 21 km bij laten schrijven op mijn GVRAT1000K. Ik ben Adamsville voorbij. 21% van de trail zit er op (135,5 Miles, 218 KM). Ik speel met de gedachte om de 1000 km om te zetten in 1000 Miles. Per maand is dat 400 km. En met hardlopen en wandelen samen zou dat te doen zijn.

Maandag, 11 mei 2020

Het was weer vroeg vanmorgen: eerst 6.30 uur honden uitlaten, 7.00 uur boodschappen, daarna om 7.45 uur op weg voor mijn 11 mei loopje van de elfde dag van de Great Virtual Race Across Tennessee. Het weer is omgeslagen: veel wind en behoorlijk kouder dan de vorige dagen. Ik loop tussen de huizen richting het noorden. De basisscholen gaan vandaag weer open, maar zo vroeg is het nog rustig overal.

Ondanks mijn warming up duurt het even eer ik lekker loop. Maakt niet uit, ik weet dat het zo werkt bij mij tegenwoordig. Als ik bij de Amstel kom, wordt het drukker.  Ik wijk uit voor tegenliggers. Dan links af langs de ingang van het Amstelpark en weer rechts, nu evenwijdig aan het park richting RAI. Nog voor de snelweg steek ik de weg over. Vijf kilometer op de teller. Dan een lang stuk met de wind in de rug richting Amsterdamse Bos. De stoep is lekker breed. Voor deze loop heb ik de Hoka one one mach aangedaan. Een lichte schoen voor op de weg. Het gaat lekker.

Bij de Bosbaan kies ik voor het voetpad tussen de bomen. Het waait behoorlijk nu.  Aan het eind van de Bosbaan neem ik even pauze. Ik heb geen water bij me. De fonteintjes functioneren gewoon. Dus ik ga ervan uit dat het geen kwaad kan om gewoon water te drinken. Ook neem ik een energiereep. En door, met een ommetje richting huis. Nog twee keer stop ik even om een foto te maken.  

Nu naar huis. Ik maak nog een praatje met een loper van de loop/trim groep. Aanstaande zaterdag begint na weken het uurtje sporten weer. Leuk om even te horen dat ook bij hem alles goed gaat. Even verder roept iemand dat hij me gemist heeft bij de Franse bakker. Veel te druk op zaterdagen, roep ik terug, ik ga nu doordeweeks. Na 14.5 km zet ik de Garmin uit. Straks als toetje nog een wandeling. Ik ben virtueel bij Laconia, bijna bij Whiteville. Zo met running en wandelen samen, gaat het volgens plan en kan ik ruimschoots op tijd de 1000 km halen.

Maandag, 4 mei 2020

Met gisteren en vandaag erbij, zit ik nu op 48.5 km (30.1 M). De tracker waarop de afstanden worden bijgehouden, werkt goed. Ik loop op de Peabody Ave, een grote weg in Memphis, Central Gardens.

Bovenstaande foto’s zijn van de wandeling vanmorgen in het Amsterdamse Bos. De groentinten waren zo wisselend, dat is minder goed te zien op de foto’s.

Omdat ik vanmorgen eerst naar Nieuwegein ben geweest (heerlijk om even mijn zoon te zien en spreken, natuurlijk op veilige social distance), begint de wandeling pas om 9 uur. Echt ontspannen wandel je dan niet, wanneer je mensen wil ontwijken. Maar, na 1 uur en 42 min. kunnen 9.5 km weer bijgeschreven worden.

Het aantal Nederlanders dat meedoet aan de GVRAT1000K zit nu op 237.

Nog 951.5 km tot 1 september 2020 de virtuele finish in Whitetop.

Zaterdag, 2 mei 2020

Van 1 mei 2020 tot 31 augustus 2020 loopt de tijd waarbinnen je 1000 km lopend en/of wandelend moet afleggen, wil je deze virtuele race met succes voltooien. Ik vind het een leuk initiatief van Lazarus Lake, de man achter de mega zware Barkley ultratrail. Voor de GVRAT1000K gaan de inschrijfgelden naar voedselbanken in Tennessee. Ik zie dat er deelnemers zijn uit de hele wereld, vanuit Nederland zo’n 150. In deze Coronavirustijd zijn sportwedstrijden afgelast. Dus proberen mensen nu alternatieven te bedenken. De GVRAT1000K is er een van.

Gisteren heb ik me ook ingeschreven. Mijn duurvermogen is nog niet helemaal op peil, maar dat komt wel weer. Ik ga deze 1000 km in vier maanden afwisselend lopend en wandelend afleggen. Erg leuk om weer een uitdaging te hebben, zeker in deze moeilijke en angstige tijd. Aardig is ook om op Strava en Facebook medelopers/loopsters te volgen. Men post enthousiaste verhalen en mooie foto’s. Iemand heeft een app gemaakt waarin je op de route in Tennessee je virtueel thuis afgelegde kilometers kunt zien. Ik moet nog uitvogelen hoe ik die voor mezelf werkend krijg.

Gisteren, 1 mei, heb ik 9,1 km gelopen en 3,1 km gewandeld. Vandaag, dag 2, 8 km gewandeld. We zijn begonnen!

15 april 2020

Wie weet krijg ik toch weer eens wat geblogd. De laatste keer is alweer van oktober 2018. Maar nu zijn we beland in een totaal andere tijd. Een corona pandemie houdt de hele wereld in zijn greep. Vrijdag 13 maart, een wisselloop, is mijn laatste loop geweest. Tijdens het weekend daarop volgend, wordt het nieuws over het virus steeds dreigender. Ik besluit abrupt om voorlopig te stoppen met lopen en lange wandelingen. Zo min mogelijk uit huis gaan wordt de opdracht, vooral aan mezelf. Sander moet dit virus niet krijgen, hij is zeer kwetsbaar. En ik moet eerlijk zijn, ook ik behoor gezien mijn leeftijd tot de thuis blijf groep. De honden worden alleen nog maar ‘s morgens heel vroeg en ‘s avonds kort uitgelaten. Onze oudste zoon loopt dan mee, zodat Sander thuis kan blijven. Boodschappen laat ik bezorgen, of als dat niet lukt vanwege de drukte, ga ik naar het koopuurtje voor 70 plussers.

En dan zit je dus thuis. Het voelt vreemd, ik moet vreselijk wennen aan het niet buiten sporten. Eigenlijk wil ik graag een loopband. Maar die zijn “voorlopig niet leverbaar/uitverkocht”. Bovendien schijnt het, dat die dingen behoorlijk kabaal maken. Niet de motor, dat gaat nog wel, lees ik, maar het gebonk van het lopen op de band. En ons oude huis heeft houten tussenvloeren. Een loopband is dus geen optie. Dan maar een hometrainer. Voordeel daarvan is, dat Sander die ook kan gebruiken. En ik moet zeggen, sinds die hometrainer er staat, gaat Sander dagelijks een half uur erop fietsen.

En ik? Ik kweek zitvlees. Anderhalf, twee uur per dag op dat saaie ding. Soms luister ik naar muziek. Ik luister bijvoorbeeld naar nummers van mijn oude hardloop afspeellijsten, of luister naar mooie klassieke muziek. Laatst heb ik, weer eens, die Zauberflöte opgezet. Ook bekijk ik afleveringen van Netflix series. Als ik van de hometrainer afstap, voel ik me even stijf.

Al met al, voorlopig gaat het wel. Anderen hebben het zwaarder. Als ik de beelden zie vanuit de ziekenhuizen en zorginstellingen, heb ik grote bewondering voor alle liefdevolle inzet van velen. En ook, dit is waar: wij wonen niet ergens driehoogachter, met kinderen die afstandsonderwijs moeten volgen en bijna niet buiten kunnen spelen, terwijl de ouders zelf ook nog thuis moeten werken.

Moeilijke tijden, een rare blog.

Zaterdag, 6 oktober 2018

Heb me net als verleden jaar, ingeschreven voor de 11Strandentocht. Maar nu niet de 20 km afstand, maar de 40. We gaan lopen van Bloemendaal naar Scheveningen. Windkracht 2/3 uit het zuiden, dus tegen. Verder mooi loopweer: niet al te warm. Ik kies voor een kort/kort outfit. In mijn racevest een dun jasje en sleeves voor het geval dat..En omdat het evenement van de Hartstichting is, ben ik helemaal in rood, alleen het skirt is zwart.

In Bloemendaal krijg ik een polsbandje met scancode voor bij de stempelposten. Verder een band met verlichting en een consumptiemuntje. Ik neem een koffie verkeerd en ga bij het raam zitten. Het is niet echt druk. Wandelaars checken in en beginnen aan hun tocht. De lopers wachten tot 10.30 uur. Iemand vertelt me dat er totaal zo’n 1600 deelnemers zijn. Nou, als er hier 50 zijn. dan is dat veel.

We zijn gestart. De groep lopers zet er de pas in. Ik begin rustig in de achterhoede. Ik zie de hele tocht verder bijna geen hardlopers, wel veel wandelaars. Al na 4,5 km is de eerste stempelpost in Zandvoort. Dan op, naar Noordwijk. Het strand ligt er nog goed bij. Breed, je hebt de ruimte, en het is vrij goed te belopen. Bij de Langevelderslag krijg ik een halve banaan van een vrijwilligster. Zij wijst mij de wc. Verder weer. Veel mensen laten hun hond uit. Van de meeste heb je geen last. Soms wel van de lange uittreklijnen. Naast me krijgt een vrouw de lijn om haar been, omdat de hond rondjes rent. Het stuk tot Noordwijk ken ik goed van al mijn wandelingen en trainingen. Ik ben halverwege en neem een pauze bij de stempelpost in de strandtent.

Het broodje is warm, lekker. Mijn softflask is weer vol, dus ik kan weer gaan. Inmiddels is het vloed aan het worden. Het is druk in Noordwijk. Natuurlijk, met zo’n mooi weer nemen veel mensen het er nog even van. Het zeewater is nog warm. Er wordt pootje gebaad en ook gezwommen. Het strand wordt moeilijker beloopbaar. De harde strook langs de waterlijn wordt door velen gebruikt. Steeds meer moet ik slalommen. Dan ga ik maar op het zachte zand. Maar dat kost veel energie. In een spoor van een strandauto verzwik ik mijn voet. Gelukkig niet erg. Ik begin met wandelen.

Een auto van de Hartstichting rijdt langs. Ik zwaai. Bovenop aan de achterkant zitten twee filmers/fotografen zitten. Ik word gefilmd. Dan rijden ze met een grote zwaai door.

Bij Katwijk maak ik het ommetje rond de Oude Rijn monding over de basaltblokken. Een vrijwilligster maakt een praatje en geeft mij een zakje snoeptomaatjes. De stempelpost is nu niet ver meer. Een meisje mag van haar moeder mijn polsbandje scannen. “Die mevrouw,” zegt de moeder: “die loopt het hele stuk hard.” Nou, zo hard loop ik niet, en hele stukken wandel ik,  vertel ik. Na Katwijk wordt het stuk naar Wassenaar weer wat rustiger. Ik probeer weer op het kleine stukje hard zand te dribbelen. Een soort Run-Walk-Run doe ik nu. Als het dan weer even gaat, moet ik uitwijken voor een groep mensen. Weer het zachte zand op. Een hond springt tegen me op, maar wordt gauw tot de orde geroepen. Maar ja, ik wandel weer.

In Wassenaar vul ik voor de laatste keer de softflask. Het laatste stuk nu. In de verte kan ik de contouren zien van het reuzenrad en de pier in Scheveningen. Het wordt langzamerhand weer drukker. Nog even doorzetten. Een runster komt van achterop en vraagt hoe het gaat. Ik had haar al in Bloemendaal gesproken. Zij ging voor de 60 km. Maar nu zegt ze dat ze het helemaal gehad heeft. Ze gaat ermee stoppen in Scheveningen. Samen wandelen we naar de laatste stempelpost. Hardlopen is hier door de drukte echt niet meer mogelijk. Onder applaus van vrijwilligers krijgen we de medaille omgehangen. Bovenaan zie ik S. staan met Max aan de lijn. Ik roep hem en hij racet naar me toe. We worden weer gefilmd. Nog een keer scannen en de 11Strandentocht zit er op.

Wat een goede organisatie en wat een fantastische vrijwilligers, jong en oud! Ondanks veel afzien heb ik genoten!!!