Zondag, 11 maart 2018

Voorbereiding

En ja, als je dan een startbewijs voor de CPC  2018 gewonnen hebt, omdat je in 2017 als eerste (en ook als laatste, want ik was de enige in mijn leeftijdscategorie), ja, dan doe je natuurlijk mee! Ik mag zelfs starten in het groene vak, het vak achter het rode van de wedstrijdlopers . Ik ga straks maar flink rechts achteraan staan, zodat de snelle jongens en meisjes geen last van mij hebben. Bovendien bereid ik mij voor op honderden inhalers, dus ik blijf rechts.

Bij de “wedstrijdvoorbereiding” gisteren zag ik, dat ik verleden jaar 2:16 gelopen heb, waarvan het eerste stuk door de drukte veelal wandelend moest. Eens kijken of ik deze tijd vandaag ook kan halen. Misschien kan ik een gedeelte aanhaken bij de 2:10 pacergroep, dat zou wel mooi zijn. Verleden jaar hielp dat wel.

Het koude weer van verleden week is omgeslagen in temperaturen boven tien. Verder moet ik rekening houden met regen. Wind is zuid 2/3. Een capri, ondershirt en flodder t-shirt, korte mouwen, zou dat voldoende zijn? Meenemen: sleeves en een dun jasje, dan kan ik ter plekke nog beslissen om die ook aan te doen. Verder een flipbelt om iPhone, twee gels en een kleine softflask mee te nemen. Startnummer prik ik wel aan de belt. Treinkaartje is uitgeprint, tijden bekeken. We gaan het zien.

De wedstrijd

Op het Malieveld is het natuurlijk druk. Op sommige plaatsen is het modderig. Na een bezoekje aan een dixie loop ik naar de dameskleedtent. Ik heb ruim de tijd, prettig. Het is warm in de tent. Sommigen gaan in jas en lange tight,  anderen in shorts en t-shirts. Ik besluit om de sleeves en het jasje uit te laten. De sportdrank drink ik op. Alleen iPhone en 2 gelletjes gaan mee. Ik breng mijn rugzak weg en slenter naar het groene startvak. Een jonge knul vraagt of ik de armband voor zijn mobiel wil vastmaken. Een dik ingepakte vrouw zegt dat ze het zo moeilijk vindt wat ze moet aandoen. Misschien zal ik het wel koud krijgen met die blote armen, denkt ze.

Na de eerste wave is vak groen aan de beurt om te starten. Natuurlijk zijn er veel lopers rondom, maar deze keer  heb ik ruimte en hoef ik niet te wandelen. Het is droog, weinig wind, ik ben blij met mijn kledingkeuze (nog dank Tiny voor je bericht daarover). De eerste kilometers gaan voorbij, ik kom in mijn ritme. Er staat veel publiek aan te moedigen. Links van me loopt een duo blind. Wat moedig van die vrouw om alleen met een touwtje verbonden aan haar ziende  looppartner in deze drukte hard te lopen. Respect! Op gegeven moment komt een man naast me lopen een praatje maken. Hij:”Wij zijn wel ouderwets, he, dat wij geen koptelefoons ophebben.” Ik heb er geen behoefte aan. Er is genoeg afleiding. Verder gaat het over: hoeveel loop je, is het je eerste CPC, enz,enz. Altijd even gezellig. Dan gaat hij weer door.

Op de verzorgingsposten neem ik steeds een beker water met daarin een stukje spons aan. De gels neem ik vlak voordat we bij een drankpost zijn, zodat de zoete smaak wordt weggespoeld. Kennelijk heb ik het startbewijs met “Margriet” erop pontificaal op mijn t-shirt gespeld, want ik ben nog nooit zoveel aangemoedigd als bij deze loop. Op de boulevard word ik ingehaald door de 1,55 pacergroep. Ik kan pacer Rinus nog net groeten, dan is de groep al voorbij. We buigen af, de stad weer in. Lekker naar beneden, laat de zwaartekracht meehelpen. De paar laatste kilometers krijg ik het zwaar. Ik zeg tegen mezelf dat dit een mind-dingetje is. Je mag moe zijn, maar je lijf kan dit nog best aan. Niet gaan wandelen, Margriet. Het lukt me om te blijven rennen. Ik ga over de finish. Een PR van 3 minuten.