Zondag, 2 april 2017
Niet kunnen slapen, allerlei gedachten, wat is dat toch? Adrenaline? Ik ben even voor half zes opgestaan. Een half uur later met koffie en ontbijt weer het bed in. Zo begon ik rustig de dag. Mijn startnummer 14 verdient een Cruijffse mantra, b.v. “elke stap die je zet, is er een dichter bij de finish” of ” hoe meer stappen verder van de start, des te minder tot de finish”. Ik heb er nog een paar: die van Tiny: “je loopt wat, drinkt wat, eet wat, dan kom je er vanzelf” of mijn mantra van een paar jaar terug: ” loop licht, met energie en met focus”. Tijdens het lopen straks kan ik er nog meer verzinnen. Loopgroepmaatje Greet stuurde een aanmoedigingskaartje: “geen negatieve gedachten toelaten, je kunt het, ik weet het zeker”. Het wordt mooi weer. Volgens Weerplaza komen er twee buitjes, maar die zijn weggebleven. Alleen zon gehad. Wind 2/3.
In het clubhuis aangekomen is het al druk. Ik zie Rinus, die ik volg via Facebook. Even kennismaken. Buiten praat ik nog even met Gerard en Ada. Gerard is trainer bij onze loopgroep. Hij loopt ook de marathon. Zoals later blijkt in een prachtig PR. Erwin Wennemars doet de warming up. Ik laat die voor wat het is, maar praat nog met een paar estafettelopers. Al gauw kunnen we van start. Natuurlijk word ik van alle kanten ingehaald. Maar ik laat me niet opjutten. Rustig aan, is het motto. Een marathon win je niet in de eerste 5 km, die begint pas bij de 35 km (zeggen ze). Op het fietspad richting Uithoorn is er geen drukte meer. 
Lopers in een lange rij, iedereen heeft genoeg ruimte. De sfeer is gemoedelijk. Ik klets een beetje met estafettelopers. Voor hen zit het er bijna op. Vlak voordat we de Amsteldijk op gaan, is het wisselpunt annex verzorgingspost. Bij alle posten neem ik een bekertje water. Langs de Amstel loopt Rinus mij achterop. Rinus is een ervaren ultraloper. Hij heeft mooie verhalen te vertellen. Gezellig, zo gaan de kilometers snel.
Een estafetteloopster komt naast me lopen. Zij zag dat wij haar tempo liepen, dus zette even aan om aan te haken. Met haar loop ik nu voorop bij het groepje estafettelopers. Bjorn Paree staat in de berm foto’s te nemen. We roepen allemaal naar hem. Ik had vanmorgen nog zijn oude verslag van de 60 van Texel gelezen. Even verder zie ik Greet staan, mijn wandel/groeploopmaatje. Dat is een verrassing. Oversteken, een knuffel en verder maar weer. Als we linksaf gaan, zie ik bij een kruispunt O staan. Dat had ik niet gedacht! Ik zwaai. Ik krijg van hem een banaan en een energiereep. En door gaat het. De reep geef ik aan de estafetteloopster die met me mee loopt. Langs een golfbaan, waar mensen met golfkarretjes kijken naar die lange rij hardlopers. Over een bruggetje gaat het nu weer de stedelijke bebouwing in. We zijn bijna bij het tweede wisselpunt. Ik ga daar even naar de wc. Met een lege blaas loopt lekkerder. De halve marathonners komen nu ook op ons parcours. Het wordt dus wat drukker. Maar het fietspad is breed genoeg, je hebt geen last van elkaar.
Inmiddels loop ik nu alleen. Overal zijn mensen die ons aanmoedigen. Het gaat goed met me, nergens last van. Alleen begint mijn voet aan de zijkant te zeuren dat de schoen knelt. In Bovenkerk staat S mij op te wachten met sportdrank en gels. Gauw een zoen en verder maar weer. Nu gaan we het bos in. Met dit mooie weer en het bloeiende bloesempark zijn er veel wandelaars en fietsers. Maar het gaat allemaal goed, iedereen krijgt de ruimte. In het bos lopen de marathonners een extra lus. Het is alsof ik de laatste ben, er zijn hier bijna geen lopers. Ik vraag het een vrijwilliger, maar die zegt dat dat niet zo is, en dat het er prima uitziet. O stuurt een appje dat hij op de vierwindenbrug staat. Mijn voet doet echt zeer. Als ik bij O ben, vraag ik of hij mijn andere schoenen wil halen. We zien elkaar bij de brug vlak bij ons huis. Op het trappetje bij het spoor wissel ik de Cliftons om in de Hoka Bondi’s. Daar heb ik meer ruimte in. Verder tijdens de loop geen last meer gehad van mijn voet. Nu is het nog maar 12 km. Vrijwilligers houden op de Keizer Karelweg het verkeer aan, zodat ik kan oversteken. Wat een luxe! De route gaat over het fietspad naar de Kalfjeslaan. Ik loop in op een jongen die wandelt. “Joh, haak aan, ik loop heel langzaam.” Hij probeert het even, maar moet dan toch mij laten gaan. Die heeft hetzelfde denk ik, als ik had tijdens de marathon van Amsterdam. Dan gaat het de Middelpolder in.
Nog een laatste drankpost. Ik krijg nu een stukje wind mee, maar joehoe, op de hoek daar staat S met de fiets. Ik heb niets meer nodig, maar het is fijn om hem te zien. Over de Machineweg staat de wind tegen. Ik blijf lopen, maar moet wel afzien. Stiekem hoop ik onder de 5 uur te kunnen finishen. Nog maar 4 km. Een openneertje Bosbaan. Ik denk dat ik verkeerd loop en ga terug, maar een loper achterop zegt dat we toch echt nog die lus richting Amstel moeten maken.
Nu beginnen de pijntjes, rug, hamstrings, armen, schouders. Ontspan! Maar ik loop, en het gaat nog steeds goed. Een muziekband bij de sportschool is al aan het opruimen. Ik loop langs en roep dat ik ook muziek had willen hebben. Of zingen ook goed is? Vraagt er eentje. Even verder gaat het bijna mis. Ik kijk naar een vrijwilligster die de weg aangeeft. Ik moet linksaf. Maar ik zie niet dat er een stoep is en ik struikel. Ik kan mezelf opvangen, maar het schiet ineens in mijn kuit. Oei, dat doet pijn! ik stop en probeer met wrijven de spanning van de spier af te krijgen. De vrijwilligster geeft me een steuntje. Ik schop mijn been uit en wandel even door. Bah, daar gaat mijn min vijf. Of niet? Het zal erom spannen. Ik probeer weer te gaan lopen. Gelukkig, dat gaat goed. Doorgaan. Door een parkje, onder de Beneluxbaan door, dan schiet het op. Vlak voor de draai naar de finish op de Groen van Prinstererlaan, staan daar ineens Ada en Gerard. Wat geweldig! Dan de Rembrandtweg op, eerst op de ventweg, maar het laatste stuk winkelstraat is helemaal voor de lopers afgezet. Mensen klappen en roepen. Ik zie de finishboog. Lukt het binnen de vijf uur? Jaaa!! En ruim ook, ik heb drie minuten over.
S. feliciteert me. Ada en Gerard zijn ook naar de finish gelopen. We praten even na. Dan gaat het weer op huis aan. Honden knuffelen, douchen en benen hoog. Ik voel wel dat ik een eindje gelopen heb. Maar, wat een mooie lentemarathon! Goed georganiseerd, aardige behulpzame vrijwilligers, prachtig parcours en als kers op de taart: fantastisch lenteweer.
Totaal: 42,195 km.
Foto’s zijn o.a van Bjorn Paree, Jan Mulder en mezelf
