Zaterdag, 6 oktober 2018

Heb me net als verleden jaar, ingeschreven voor de 11Strandentocht. Maar nu niet de 20 km afstand, maar de 40. We gaan lopen van Bloemendaal naar Scheveningen. Windkracht 2/3 uit het zuiden, dus tegen. Verder mooi loopweer: niet al te warm. Ik kies voor een kort/kort outfit. In mijn racevest een dun jasje en sleeves voor het geval dat..En omdat het evenement van de Hartstichting is, ben ik helemaal in rood, alleen het skirt is zwart.

In Bloemendaal krijg ik een polsbandje met scancode voor bij de stempelposten. Verder een band met verlichting en een consumptiemuntje. Ik neem een koffie verkeerd en ga bij het raam zitten. Het is niet echt druk. Wandelaars checken in en beginnen aan hun tocht. De lopers wachten tot 10.30 uur. Iemand vertelt me dat er totaal zo’n 1600 deelnemers zijn. Nou, als er hier 50 zijn. dan is dat veel.

We zijn gestart. De groep lopers zet er de pas in. Ik begin rustig in de achterhoede. Ik zie de hele tocht verder bijna geen hardlopers, wel veel wandelaars. Al na 4,5 km is de eerste stempelpost in Zandvoort. Dan op, naar Noordwijk. Het strand ligt er nog goed bij. Breed, je hebt de ruimte, en het is vrij goed te belopen. Bij de Langevelderslag krijg ik een halve banaan van een vrijwilligster. Zij wijst mij de wc. Verder weer. Veel mensen laten hun hond uit. Van de meeste heb je geen last. Soms wel van de lange uittreklijnen. Naast me krijgt een vrouw de lijn om haar been, omdat de hond rondjes rent. Het stuk tot Noordwijk ken ik goed van al mijn wandelingen en trainingen. Ik ben halverwege en neem een pauze bij de stempelpost in de strandtent.

Het broodje is warm, lekker. Mijn softflask is weer vol, dus ik kan weer gaan. Inmiddels is het vloed aan het worden. Het is druk in Noordwijk. Natuurlijk, met zo’n mooi weer nemen veel mensen het er nog even van. Het zeewater is nog warm. Er wordt pootje gebaad en ook gezwommen. Het strand wordt moeilijker beloopbaar. De harde strook langs de waterlijn wordt door velen gebruikt. Steeds meer moet ik slalommen. Dan ga ik maar op het zachte zand. Maar dat kost veel energie. In een spoor van een strandauto verzwik ik mijn voet. Gelukkig niet erg. Ik begin met wandelen.

Een auto van de Hartstichting rijdt langs. Ik zwaai. Bovenop aan de achterkant zitten twee filmers/fotografen zitten. Ik word gefilmd. Dan rijden ze met een grote zwaai door.

Bij Katwijk maak ik het ommetje rond de Oude Rijn monding over de basaltblokken. Een vrijwilligster maakt een praatje en geeft mij een zakje snoeptomaatjes. De stempelpost is nu niet ver meer. Een meisje mag van haar moeder mijn polsbandje scannen. “Die mevrouw,” zegt de moeder: “die loopt het hele stuk hard.” Nou, zo hard loop ik niet, en hele stukken wandel ik,  vertel ik. Na Katwijk wordt het stuk naar Wassenaar weer wat rustiger. Ik probeer weer op het kleine stukje hard zand te dribbelen. Een soort Run-Walk-Run doe ik nu. Als het dan weer even gaat, moet ik uitwijken voor een groep mensen. Weer het zachte zand op. Een hond springt tegen me op, maar wordt gauw tot de orde geroepen. Maar ja, ik wandel weer.

In Wassenaar vul ik voor de laatste keer de softflask. Het laatste stuk nu. In de verte kan ik de contouren zien van het reuzenrad en de pier in Scheveningen. Het wordt langzamerhand weer drukker. Nog even doorzetten. Een runster komt van achterop en vraagt hoe het gaat. Ik had haar al in Bloemendaal gesproken. Zij ging voor de 60 km. Maar nu zegt ze dat ze het helemaal gehad heeft. Ze gaat ermee stoppen in Scheveningen. Samen wandelen we naar de laatste stempelpost. Hardlopen is hier door de drukte echt niet meer mogelijk. Onder applaus van vrijwilligers krijgen we de medaille omgehangen. Bovenaan zie ik S. staan met Max aan de lijn. Ik roep hem en hij racet naar me toe. We worden weer gefilmd. Nog een keer scannen en de 11Strandentocht zit er op.

Wat een goede organisatie en wat een fantastische vrijwilligers, jong en oud! Ondanks veel afzien heb ik genoten!!!