Margriet loopt!

Maandag, 11 december 2017

Schiphol Oost vanaf de fietstunnel Ringvaart

Half acht, donker nog. Bij het uitlaten van de honden heb ik gemerkt hoe verraderlijk glad het is. De gisteren gevallen en half ontdooide sneeuw is bevroren. Maar bij de iets diepere plassen ga je er zo doorheen en glibber je in de blubber. Toch ga ik lopen. Heel rustig aan dan maar. Is ook een goede oefening. Max kan niet mee. Ik moet mij nu concentreren op mijn eigen voetstappen. Het is even wennen. Het ijs kraakt onder mijn voeten. In het Broerse Park heb ik mijn eerste natte poot. Een beetje water sijpelt mijn schoen in. De sok kan het absorberen, dus ik krijg geen koude voeten. Vandaag draag ik de waterproof trailschoenen die ik ooit gekocht heb bij de Lidl. Water dat er in komt, kan er ook niet meer uit. Thuis gekomen zijn mijn sokken en de binnenzooltjes nat, maar mijn voeten zijn warm. De schoenen zelf hebben een goed profiel, maar zijn stug en zonder noemenswaardige demping.

Nog iets over de kleding die ik draag. Over mijn tight heen draag ik een skirt van dikke fleece (Warmini). Zo blijven bovenbenen, buik en heupen heerlijk warm. Juist bij langere tijd in slecht weer lopen, is dit een uitkomst. Ook de wollen buff hoort bij de winteroutfit.

Bij de fietstunnel aan de Ringvaart stop ik even om een paar foto’s te maken. Het begint te schemeren. Nog even en dan kan de hoofdlamp uit. Ik loop verder onder de snelweg door en langs de woonboten. Bij de nieuwe rustplaats pauzeer ik om iets te eten.

De hoofdlamp gaat in het racevest. Ik loop langs Boerderij Meerzicht boven langs de Bosbaan. Geen fietsers of lopers hier te zien. Dan het rondje afmaken. Ik ben tevreden dat ik gegaan ben. December en januari overslaan? Voor het weer hoeft het niet, lopen kun je bijna  altijd. Totaal: 13,8 km

Maandag, 20 november 2017

Op Strava ben ik een challenge aangegaan: in november een keer de halve marathonafstand lopen. Vandaag is de dag van de lange duurloop, dus een mooie gelegenheid om dat dan te doen. Als ik met Max vertrek, is het nog donker.  Kan ik mijn nieuwe hoofdlamp testen.

Het gaat prima. De lamp schijnt mooi voor me op het donkere bospad. Max rent vrolijk voor me uit. Het regent, het is 6 graden en er staat weinig wind. Ik heb een thermoshirt aan, daarover heen een shirt met capuchon en een dun jasje. Lange tight. Hoka Stinson trailschoenen en teensokken van Injinji. Verder natuurlijk het Salomonvest waarin lekkers voor Max, gels en de phone. Een buff zorgt er voor dat ik geen last heb van het hoofdlamp-elastiek. Maar het elastiek is zacht gevoerd, dus dat voelt niet naar. Tot zover, test geslaagd!

Ik loop stukken van de uitgezette halve marathon route. Als ik bij het veerooster kom waarachter de Schotse hooglanders zijn, keer ik om. Max kan natuurlijk daar niet in, ook al is hij aangelijnd. Op de parkeerplaats halverwege komt S. Max ophalen.  Voor mij even een rustmomentje. Dan gaat het in mijn uppie weer verder. Op het pad langs de Bosbaan liggen zoveel plassen, ik ga er maar dwars door heen. Aan het eind doe ik nog even een paar versnellinkjes. Klaar, halve marathonafstand afgelegd.

Als ik thuis achter de pc Tiny de gegevens mail, krijg ik een berichtje van de City Pier City organisatie. Er is voor mij een  gratis startnummer beschikbaar voor 2018, omdat ik in 2017 een 1e, 2e of 3e plaats in mijn categorie gehaald heb. Ja, niet zo moeilijk als je de oudste (geloof ik) deelneemster bent. Met een grote grijns stap ik onder de douche.

Totaal: 21,5 km

Maandag 30 oktober 2017

Het canitrailen met Max wordt steeds leuker. Vandaag loopt hij mee met mijn langzame duurloop van 120′. Na een uur bij de Bosbaan nemen we een pauze. Voor Max heb ik een uitklapbaar bakje in mijn rugzak en een softflask water. Als ik wat lekkers voor hem bij het water doe, krijgt hij tenminste water naar binnen. Een half uur later stop ik even om een gel te nemen. Max krijgt het laatste beetje. Hij heeft het druk om te kijken naar een reiger. Die wil hij wel graag wegjagen. Maar om het laatste beetje gel te likken is nog leuker.

Totaal 17,5 km

Woensdag, 25 oktober 2017

Al voor tienen zijn we klaar om te vertrekken: Ezra Noordermeer, Gieny van Niejenhuis en ik. We starten met de wind in de rug. Een lange tight, vanwege de duindoorns, brandnetels en teken, en een shirt met lange mouwen is eigenlijk voor dit weer een te warme outfit. Ezra heeft een leuke route gepland bijna helemaal buiten de paden. Burlende herten zijn ons beloofd. En ja hoor, we hebben er zoveel gezien en gehoord!

We hebben een heerlijke woensdagochtendtrail. De foto’s spreken voor zich.    

Totaal: 12 km

Zaterdag, 7 oktober 2017

Om kwart voor acht word ik afgezet in Bloemendaal. Er is storm en veel regen voorspeld, dus ik heb het op het laatst niet aangedurfd om Max mee te nemen. Jammer, want hij vindt het prachtig om mee te lopen. Achteraf gezien een goed besluit, al sta ik nu wel alleen voor deze 11strandentocht. Ik ga lopen van Bloemendaal tot Noordwijk aan zee, een kleine 20 km van de 60. Het initiatief voor deze tocht is van de Hartstichting, die op deze wijze geld wil ophalen. Er hebben zich naast hardlopers ook groepen estafettelopers, wandelaars, snelwandelaars en wedstrijdlopers ingeschreven. Ik begrijp dat het een succes is, er zijn meer euro’s opgehaald dan verwacht.

Op het podium staat een band klaar. Ik word toegesproken dat ik een held ben en gevraagd of ik er zin in heb. Binnen in de strandtent staat Esther voor me bij het aanmelden. Wat leuk om haar te zien. Zij heeft vannacht in een minitentje op een camping in de buurt geslapen. We drinken samen een kop koffie en maken ons klaar voor de start. Esther is van plan een soort run-walk-run te doen en ziet wel hoe ver ze komt. Ze heeft weinig getraind de laatste tijd.

Op de foto’s is niet te zien hoe hard het te keer gaat en met wat voor een kabaal. Maar vijf/zes lopers/loopsters gaan op weg als het startschot valt. De wind is enorm en zal alleen maar heviger worden. We hebben en houden hem pal tegen. Gelukkig is het (nog) niet koud en is het (nog) droog. Op het strand is een mooie brede harde strook waar prima op te lopen valt.

Voor me zie ik een hardloopster en groepjes wandelaars. Tot Zandvoort blijft de loopster voor me. De wandelaars haal ik langzaam in. We zeggen elkaar gedag. Sommigen roepen aanmoedigingen en er wordt zelfs voor me geklapt. Eigenlijk is het best te doen, langzaam, beuken tegen de wind, maar wel met goede zin.

In Zandvoort is de eerste post waar je het polsbandje moet laten scannen. Ik pak een banaan en ga door. De loopster die voor mij liep, blijft nog even. Nu zie ik alleen nog maar wandelaars voor me. Op het lange stuk naar Langevelderslag sms ik naar huis:”De wind is enorm, ik heb meer tijd nodig, kom me later halen.” Als ik weer op kijk van mijn iPhone, zie ik dat ik ongemerkt tegen de duinrand ben gaan lopen. Ik ga weer terug naar de vloedlijn. Dan word ik ingehaald door een snelwandelaar. Hij is gestart in Zandvoort. Terwijl hij snelwandelt, moet ik nog mijn best doen om hem bij te houden. “Dit is gekkenwerk om hard te lopen” vindt hij, “dat houd je niet vol.” Hij snelwandelt door, terwijl ik een gel uit mijn zak wurm en op eet.

Inmiddels is het gaan regenen. Het is net alsof de wind meer aantrekt. Ik ben blij dat ik op de valreep thuis nog snel een muts heb meegenomen. Ik trek hem flink over mijn oren. Wat een kabaal maakt die wind .Een groepje wandelaars staat dicht om elkaar heen om de plastic poncho die wij van de Hartstichting kregen, bij elkaar om te doen. Ik zie dat een poncho direct kapot waait. Extra jassen gaan aan, mutsen en kapuchons op. Ik haal langzaam de snelwandelaar in, maar blijf een beetje achter hem lopen. Na een poosje ga ik hem voorbij. Nu kan hij achter mij aansluiten. Bij de Langevelderslag is een container van de reddingsbrigade open. Daar kun je gebruik maken van de wc. Ik ga verder, de snelwandelaar blijft achter en ik heb hem niet meer gezien. Nu wandel ik een stuk. Door mijn bril kan ik weinig zien, maar ik houd hem op, omdat hij helpt tegen zand in mijn ogen. Ik ben drijfnat en begin het koud te krijgen. Mijn muts wappert als de wind er probeert onder te komen. Ik trek hem steeds weer naar beneden. De buff die ik om mijn hals heb, doe ik voor mijn gezicht. Dat werkt niet. Hij is zo nat, en mijn gezicht ook, dat hij naar beneden glibbert. Intussen loop ik flink door. Ik kauw op een paar winegums en bedenk dat ik een plan moet maken. Zo word ik veel te koud. Ok, 200 passen dribbelen, dan mag je weer wandelen. Dat doe ik. Dan 250 passen dribbelen, even wandelen en dan 300 passen. Mijn plan werkt. Ik kan steeds langere stukken dribbelen. (Reminder: volgende keer een skirt over de lange tight heen. Worden dijen en billen niet zo koud).

Noordwijk komt in zicht. Ik moet wat verder lopen dan ik had ingeschat. Maar daar zie ik de vlaggen van de Hartstichting. Ik laat mijn polsbandje scannen en krijg een grote medaille. Gelukkig heeft S. de auto dicht in de buurt van het strand gezet. “Dit had je toch beter niet kunnen doen.” zegt hij. De hele weg naar huis bibber en klappertand ik. Thuis gekomen ga ik direct onder de douche. Wat kun je daarvan genieten.

Gelukkig weet je niet alles van te voren. Nu, achteraf ben ik er best trots op, dat ik deze tocht kon lopen. Het was minder hardlopen, meer beuken tegen de wind. Ook dat hoort erbij, word je sterk van.

Totaal: 19,43 km

Zaterdag, 30 september 2017

En daar gaan we. “We” zijn Ezra Noordermeer, Henri Vierhoven en ik. Het is bijna 10.30 uur, plaats:  Ibbenbühren, Münsterstrasse 265, 49479 in Duitsland, parkeerplaats bij een Sommerrodelbahn. Het is bewolkt. Ik modder nogal met mijn horloge om daar de route op te krijgen. Pas na een paar minuten lukt het me met hulp van Henri (“navigatie aanzetten”).

We gaan direct omhoog. Eerst blijven we nog op het mountainbike pad. Later wordt dat anders, dan is er vaak geen pad meer te onderscheiden en struinen we door nat struikgewas, over boomstronken (veel!), over keien, door en langs stroompjes water en modder. Oppassen voor je hoofd bij laag hangende takken, ook bij braamstruiken waarvan de uitlopers graag aan je kleding blijven hangen. Henri loopt op Vibram Five Fingers, en voor het eerst een lange trail op die schoenen. Na een paar uur gaan keitjes onder zijn voetzolen wel wat irriteren. Ezra en ik hebben tubes aan, die ons enigszins beschermen. En verder trailschoenen.

We klimmen en klimmen steeds hoger. Boven gekomen hebben we ondanks de nevel, een prachtig uitzicht. Twee mountainbikers, Nederlanders, wachten even tot we langszij zijn. Ik moet er niet aan denken, zo stijl naar beneden fietsen en ik waarschuw hen dat ze moeten uitkijken beneden bij de doorgaande weg. We lachen wat.

Dan gaat het weer naar beneden. Ezra:”Yihaaaa!!!!” Zij vliegt de berg af. Henri loopt als een gazelle, links-rechts, licht op zijn voorvoeten. Ik kom voorzichtig achteraan, wil niet vallen. De route is soms zwaar. Op gegeven moment hebben we zelfs onze handen nodig om omhoog te komen en niet af te glijden. Als we later langs een trap lopen, moet Ezra die nemen.  

Van bovenaf kijken we op een dorpje.  Daar willen we graag in een konditorei even pauzeren. We zijn halverwege. Hop, eerst naar beneden, even over de weg en dan een pad op. Daar staat een boom vol appels. We nemen er alledrie een, lekker! 

Als we in het dorpje zijn, Tecklenburg, begint het te regenen. Wat een schilderachtig dorp met leuke fachwerk huizen. Het is gezellig druk met wandelaars. We vinden een konditorei. Daar mogen we zelfs met onze natte sportkleding binnen zitten. Wel op de skai bank. We kiezen iets uit voor bij de koffie/thee en genieten. Ik sms een fotootje naar huis.

We gaan weer op weg. Eerst naar beneden, dan weer omhoog. Een stukje lopen we verkeerd, maar de horloges geven de richting goed aan. Ik moet bekennen dat ik, ondanks de prachtige kaartjes op mijn Fenix, nog moeite heb met het vinden van de richting. De roze routelijn verspringt steeds. Gelukkig kan ik achter Ezra en Henri aanlopen. (Reminder: eens iemand met een Fenix5 vinden om samen een route te lopen en zo te leren navigeren).

Nu komen we bij een grote rotspartij. Ezra had op haar horloge de coordinaten van een geocache geladen. Ja, en die cache zou bovenop de rots bij een boom liggen. Al gauw is Ezra bovenop. Henri biedt aan haar een kontje te geven zodat ze boven in de boom kan zoeken. Maar ze glijdt af en bezeert zo haar hand. Gelukkig niet ernstig. Maar ze houdt haar hand later wel omhoog met lopen.

Dan gaan we op zoek naar “Das hockende Weib”. Een formatie rotsblokken in de vorm van een vrouw op haar hurken. Het regent nu behoorlijk. Maar Ezra wil toch nog erg graag een andere geocache vinden die ergens in die rotsformatie moet zijn verstopt. Zij klautert naar boven, terwijl wij halverwege blijven wachten. Jammer genoeg kan ze ook deze cache niet vinden.

Het is nog een klein stukje naar de parkeerplaats. Ezra glijdt nog een keertje onderuit, maar behalve modder is er geen fysieke schade. Het regent flink. Op de parkeerplaats kleed ik mij om in de auto, Henri bij de zijne en Ezra gaat onder een lekkend afdakje. Wat was het een mooie trail!

Totaal: 27,2 km

Zondag, 24 september 2017

Om 9 uur vertrokken we voor een social trail in de Amsterdamse Waterleidingduinen (AWD). “We” zijn Ezra (Noordermeer), Peter (Mooij) en ik. Ezra kent het duinengebied op haar duimpje vanwege haar werk bij Waternet. Het leuke is, dat je in deze duinen niet op de paden hoeft te blijven. En dat deden we ook niet. Vanaf het begin liepen we door het nog natte hoge helmgras en door het zand. Ik hoefde alleen maar te volgen. Hoewel het lopen me zwaar viel, (nog last van verkoudheid?, slecht geslapen de laatste dagen?) heb ik van begin tot eind genoten. Wat was het mooi!  Toen we vertrokken mistte het nog, maar later kwam de zon door. Ik liep even terug om een foto te maken van een plant. Een zeedistel? Op een paaltje had men een schedel gelegd. Van wat voor een beest zou die nou geweest zijn? We zagen ontzettend veel herten: groot, klein, lichtbruin, donker tot bijna zwart, met prachtige geweien trots naar ons kijkend, en nieuwsgierige  reetjes die niet eens erg bang waren.

Even voorbij het meest zuidelijke punt, vlak bij de Langevelder Slag en het vliegveld voor zweefvliegtuigen bezochten we nog even het kabouterdorp. Het lag er mooi in een duinpan onder een grote boom.

Hier en daar waren kaboutertjes omgevallen. We zetten ze weer rechtop, maakten nog een paar foto’s en gingen weer verder.

De hele trial met al zijn heuveltjes, hobbels en kuilen, smalle paadjes en helemaal geen paadjes ging het goed. Maar toen we een stukje op de weg liepen, wist ik toch te struikelen. Gelukkig alleen vuile handen en knieen.

Peter en ook Ezra hebben van deze trail prachtige foto’s gemaakt en op Facebook gezet. Al met al was het weer een fantastische zondag.

Totaal: 22,3 km

Zondag, 17 september 2017

Met een grote social trail groep van Runners United NL de hei op bij Hilversum/Zonnestraal. Er was een snelle en een langzame groep. De langzamen vertrokken een kwartier eerder dan de snellen. Bij de verzorgingspost halverwege bij station Hollandse Rading zouden we elkaar weer zien.

Door het bos was goed te lopen, ondanks de regen van de afgelopen dagen. Grote plassen waren er wel, maar daar konden we vaak nog langs. Na acht km kwamen we bij Hollandse Rading waar de vlag stond van Runners United bij een tafeltje met drinken en lekkers. We namen er even de tijd voor. Daarna ging het over de heide weer terug naar Zonnestraal.  

Het was weer genieten van een mooie trail met een leuke groep.

Totaal: 15,6 km

Zaterdag, 2 september 2017

Na een stukje Noordwijks strand kom ik hier aan. In een ontspannen sfeer wachten we tot om 13 uur het startsein gegeven wordt. Organisator Chris van Beem, Boswachter Mark en de burgemeester van Noordwijk houden nog even een praatje. De 20 km lopers volgen de blauwe pijlen en om de 100/200m hangen witte linten. Ik heb de route op mijn Garmin staan. Allereerst gaan we over het strand. Vlak langs het water is het zand nog enigszins hard. Dan de opgang omhoog, even wandelen, energie niet nu al verspelen, de duinen in. Hier krijgen we al de eerste schitterende vergezichten. Over een glooiend zandpad gaat het verder. We klimmen via een heuse trap naar een plateau met een prachtig uitzicht. Daar met die blauwe lucht en witte wolken klinkt het “Ooooo!!!!” en “Wat mooi!!!”.

Na 5 km komt de eerste verzorgingspost. Een geweldige service: sinaasappels, bananen, water, cola, chips, tucjes, winegums….Ik vul mijn sofsflask en wandel al etend door om even later weer te gaan hardlopen. We lopen nu door het bos. Wel prettig een beetje schaduw, want het is warm in de volle zon.  Nu komt een stuk voor mij bekend terrein: over het fietspad langs de “radartoren” naar Langevelderslag. Daar is de tweede verzorgingspost. Daarna gaan we linksaf het strand weer op richting Noordwijk. Ik word aangemoedigd door een paar zonnende mensen. “We zijn al over de helft” antwoord ik. Ik probeer niet te gaan wandelen zoals ik velen zie doen. Er is geen hard zand meer, dus het lopen is vermoeiend. Maar we waren gewaarschuwd dat het een zware trail zou gaan worden.

Voor Noordwijk worden we van het strand afgeleid. Ik loop een stukje samen met een jonge vrouw die haar eerste 20 km loopt en ook direct nog een trail. Bij een beeld stop ik om een foto te maken. Zij loopt weer verder.

Ik loop nu even zonder medelopers om me heen. Na het schelpenpad gaat het via een paar bochten weer door het bos. Bij de laatste, tevens eerste, verzorgingpost maak ik een praatje met een jochie van 10, Niek. Zijn vader en moeder helpen ons trailers respectievelijk als verkeersregelaar en vrijwilligster bij de verzorgingspost.  (fb pagina: Williams syndroom Running Family) Wat een enthousiasme. Niek praat met iedereen. Hij is een leuke onderbreking van de nu zwaar voelende kilometers.  Nog 5 km te gaan. Van de andere kant gaat de route nu weer over de hoge trap. Bovenaan staat boswachter Mark met een fotografe. “Is het wel genieten zo?” vraagt hij. Ik bedank hem. Nog 3 km. Als toetje mogen we de laatste kilometer hoog boven op het duin door het zachte zand. Bijna iedereen wandelt hier. Ik ook. In de verte zie ik de finish. Daar staan S en O mij op te wachten. Vlak voor de finish kan ik Zeppo overnemen en samen komen we over de lijn. Elke loper/loopster krijgt een bidon met een koord.

Het was niet steeds makkelijk, maar ik heb genoten van deze Hollands Duin Trail. Een pareltje erbij.

Totaal: 20 km

Zaterdag, 12 augustus 2017

De komende weken bloeit de heide. Met Ezra afgesproken om vandaag een zwerftrail te gaan lopen. We hebben afgesproken bij Restaurant Robert in Hilversum. Ik toets het adres in de autonavigatie en ben na een half uurtje op de plaats van bestemming. Ik stap tevreden uit en loop een stukje het pad af om het Restaurant te vinden. Nee dus. Ik vraag een wandelaar. De eerste weet het niet, een tweede hoort mijn vraag en zegt dat ik aan de andere kant van het bos moet zijn. Het is nogal ingewikkeld, vertelt hij. Ik kan met hem meelopen. Maar dat is wel twee kilometer. Dat vind ik voor nu wat lastig, dan kom ik niet op tijd. Ik ga dus weer met de auto op weg. Nou, een lang verhaal kort, pas nadat ik met Ezra heb kunnen bellen, kan zij mij naar de goede plek gidsen. Ik erger me aan mezelf, maar wanneer we in een fijne motregen op weg gaan, is mijn ergernis gauw verdwenen.

Al gauw komen we op het eerste grote heideveld. Door de motregen is het niet diep paars, maar de heide heeft wel een prachtige gloed. Ezra heeft een route van 15 km gezet op haar Suunto. Zij kent het hier goed. Zoveel mogelijk nemen we onbekende paadjes. In de verte zien we schapen. Even verder zien we een schuur. We nemen een kijkje, maar de schuur is leeg. Als we het veld over zijn, gaan we weer een stukje door het bos. Dan lopen we over het lange viaduct van de snelweg. Hier heb ik al eerder gelopen. We duiken het bos weer in. Toch een paar klimmetjes, ha, stiekum een paar hoogtemetertjes. Door een klaphekje komen we weer op een heideveld. We lopen achter langs een paar Schotse hooglanders. Ze kijken niet eens op. We kiezen voor smalle singeltracks. Soms moet je goed oppassen dat je niet omzwikt, Volgens Ezra oefenen we zo de catwalkloop. Het voordeel van vroeg lopen op zaterdag in de regen is, dat het echt de “grote stille heide” is. Op een enkele hardloper in de verte of een hondenuitlater na, lopen we alleen.

Opmerkelijk is, dat het volgende heideveld paarser is dan de vorige. Het gemiezer is gestopt en we zien zelfs even een zonnetje. We stuiten op een kudde schapen. Wat een cadeautje. Een schaap eet met smaak een grote paddenstoel. We maken een paar foto’s.  

Even verder nemen we even tijd om iets te eten en te drinken. Dan door maar weer. Het stukje bos waar we in komen, heeft een prachtig groene kleur. Heel bijzonder.

We zijn al weer op de terugweg. Het regent al weer. En wat eerst motregen was, wordt nu echte regen. Ezra vraagt of ik nog een extra lus wil lopen. Maar gezien de regen, besluiten we naar de auto’s te gaan. Net op tijd, want het begint te hozen.

Het was genieten vandaag de hele 15,6 km lang.