Zaterdag 10 en zondag, 11 september 2016
Inmiddels is het alweer zondag. In plaats van trainen met de loopgroep ben ik gisteren naar het strand gegaan. Met Zeppo heb ik zes kilometer door het duin en langs het strand gelopen. Het was nog heel vroeg, dus het was nog rustig overal. Rustig losgelopen, heerlijk.
Totaal: 6,2 km.
Zondag, 11 september 2016 UHT
Hoewel ik ruimschoots de tijd genomen heb, om naar Rhenen te rijden, kom ik toch te laat. Door die rare navigatie in de auto rijd ik het eindpunt voorbij. En dan begint het gedoe, want, afrit af, over of onder de weg door en weer terug, is niet mogelijk. Uiteindelijk kom ik toch aan, maar trein gemist. Nu, dan maar even koffie drinken in het restaurant naast het station. Leuk om Esther weer te zien en kennis te maken met Mario. Na de koffie nemen we de trein naar Driebergen. Ik heb 3 A4tjes in plastic in mijn hand, Esther heeft de route op haar Suunto geladen, en bij mij staat hij op de Fenix. Mario heeft de UHT al eens gelopen, dus we hoeven niet te verdwalen.
Natuurlijk maken we een selfie onder de stationsklok. Dan gaan we op weg. Mijn Fenix pakt de route keurig op. De A4tjes kunnen in de rugzak. We beginnen met een stuk over het fietspad. Geasfalteerd, lekker om even in je ritme te komen. Een tunneltje onderdoor en het bos in. De UHT heeft van alles in zich, brede grind paden, singeltracks, door zand en zelfs een stukje waar geen pad te zien is door een rommeltje van takken. En natuurlijk gaat het ook omhoog en omlaag. Niet overal, niet spectaculair, maar wel voelbaar in je benen. Zeker wanneer je moe wordt.
Wanneer we een verkeerd pad inslaan, en dat gebeurt een paar keer, trilt de Fenix aan mijn pols en krijg ik “koersfout” op het scherm. Zodra we dan weer op het goede pad zitten, komt ook weer een bericht. Na 20 km komen we op het hoogste punt van de UHT, bij de eenzame eik. 
Op de banken van de Devil’s Trail houden we pauze. De rugzakken gaan even af. Dadels en worstjes gaan er prima in. We gaan weer door voor het laatste stuk. Mario plaagt ons door elke keer de nog te lopen afstand te overdrijven. Af en toe danst hij voor ons uit, roepend dat de pannenkoek met koffie wacht. Met zijn barefoot schoenen gaat hij dwars door de modderplassen. Esther loopt ook met barefoot schoenen, Vibrams geloof ik. Op een singeltrack heeft zij krassen van prikkelstruiken op haar enkels gekregen. Het ziet er wat bloederig uit, maar zij heeft er geen last van.
De laatste kilometers probeer ik niet al te veel te gaan wandelen. Dat is voor mij nog wel een punt. Op gegeven moment, zo na 25 km word ik zo moe. Ik ga allemaal pijntjes voelen. En raar, ik weet dat van te voren, ik wil me ertegen wapenen, doorzetten, ik weet dat het in mijn hoofd zit. Gesprek met jezelf in je kop: “Het is wel genoeg zo. Ga maar wandelen. Je hijgt als een paard…enz”. “Nee joh, je kunt nog best. Niet toegeven. Ga nu maar rustig door….enz” Soms wint de ene ik, dan weer de andere. Als we later in het restaurant napraten, is zo’n innerlijk gesprek met jezelf, zo herkenbaar voor Esther en Mario. ‘Maar,” zegt hij,: “het is moeilijk om van jezelf te winnen, de ander is even sterk, want dat ben je ook zelf.”
De Utrechtse Heuvelrug Trail zit er op. 31,5 km op een laag tempo, met rustpauzes en af en toe wandelen. Esther en Mario hebben zich aangepast aan mijn tempo. Ik heb ervan genoten, ook toen ik moe werd. Wat is dit toch een geweldige hobby!