Zevenheuvelenloop 2014

Zondag 16 november 2014

Zaterdag waren de kwakbroodjes al gebakken. Wendy had de mammoetkloten gemaakt. ‘s Avonds pannenkoeken gegeten. Goed gestapeld dus voor de Zevenheuvelenloop. Justus en Wendy hadden net als ik het startbewijs gewonnen van Looptijden.nl. Wendy wist via via waar we de auto in Nijmegen zouden kunnen parkeren. Zelfs op loopafstand van de start. We hadden ruimschoots de tijd vooraf, dus eerst ging het naar “De Kluizenaar” voor een espresso. Daar zaten al veel medeheuvellopers. Ineens kwam iemand naar mij toe. “He, Margriet, ik ken je nog van Uden bij Tiny” Goh, Pieter en Petra die ook de loop van Tiny hadden meegelopen herkenden mij nog. Wij kregen van Pieter alle drie een kerstbal met daarin een regenpocho. Wat leuk! Het werd drukker in de Kluizenaar. Ik kon met verschillende Twitter medelopers nu echt kennis maken. De snelle lopers, Nesrine, Ron, Ans, Hugo, Monique en anderen trokken hun poncho’s aan en vertrokken naar de start. Wij hadden nog 45 minuten de tijd, maar wilden nog even naar de Expo. Daarvoor moesten we tegen een constante stroom van aankomende lopers ingaan. Wat een massa mensen. De Expo was klein, maar we stonden droog. Want het regende, regende, regende maar. Justus kon bij de Asicsstand nog een mooie wintercap kopen. Hij deed hem op en heeft hem niet meer afgedaan. Toen werd het voor ons ook tijd om naar het startvak te gaan. Ik had roze, maar Justus en Wendy hadden een andere tijd opgegeven en hadden dus paars. Zij zouden later starten. Dat vonden we ongezellig, dus wij zorgden er voor dat we alle drie in het roze startvak kwamen. Daar was wel enige lopers ongehoorzaamheid voor nodig, gewoon dus doorlopen. Maar Justus had echt een te langzame verwachte finishtijd ingevoerd. We hebben hem nog geplaagd dat bij de start de lopers die in het verkeerde vak startten eruit gehaald zouden worden en als laatsten zouden moeten starten. Maar dat geloofde hij natuurlijk niet.

We moesten lang wachten in de regen. De poncho’s hielden ons droog en enigszins warm. Eindelijk kwam de massa in beweging. De zandloperstart ging wonderwel soepel, ondanks de drukte. Mijn 7^^loop was begonnen. Tiny’s aanvalsplan indachtig zou ik de eerste 5 km met de rem erop gaan. Ik zag al snel het pacebordje met 1:30 voorbij komen. Die groep ging mij op dat moment te snel. Ik hield het bij mij eigen rustige tempo. Ik heb later wel vaak op enige afstand het bordje nog voor mij gezien. De eerste drankpost rond de 6km liep ik voorbij. Het parcours was heuvelachtig, maar goed te doen. Omhoog nam ik kleine passen en probeerde ik de pasfrequentie te verhogen, naar beneden liet ik de zwaartekracht meewerken. Als je bovenop een heuvel was, zag je voor je een prachtig kleurig lint van lopers. Het was een gezellige loop. Leuke life muziek langs de kant. En ondanks de regen, veel supporters langs de kant. Ook Tiny was aan het supporteren begreep ik achteraf, maar helaas heb ik hem gemist.

Bij de tweede verzorgingspost liep ik door naar achteren om een bekertje water te drinken. Ik stopte even waardoor een loper van achter met een “sorry” tegen me opliep. Ja, ik had niet geweten hoe ik zonder even te stoppen dat water naar binnen had kunnen krijgen. Verder ging het weer. De beroemde 10de km omhoog. Nou, die viel mij mee. Natuurlijk voel je het wel zolang omhoog lopen. Maar daarna was het alleen nog maar naar beneden. Ik zag voor mij een loopster in een Ink’nBurn outfit. Was dat Lia? Ik ging even naast haar lopen en maakte een praatje. Ja hoor, en weer met een twittermaatje kennis gemaakt. Ik ging weer door. Had ik al gezegd dat het zo druk was? Je moest soms inhouden om niet op hakken te stappen en je moest slalommen om voorbij te gaan, maar de sfeer was goed. Een lopersgroepje passeerde mij, waarbij de eerste loper iets tegen mij riep wat ik niet verstond. De vrouw erachter begreep uit mijn gebaar dat ik hem niet begrepen had en riep dat hij mijn broek zo leuk vond. Haha.

De laatste kms naar beneden nu langs mooie huizen. Het ging nog lekker. Vlak voor de finish kwam een ambulance met sirene langs. Even later liep ik langs een groep mensen die bezig waren iemand te reanimeren. Ik moest denken aan het slachtoffer en de familie van hem. Naar. (Achteraf heb ik gelezen dat het goed met de loper gaat.) Gelukkig maar. Nu kwam de finish heel dichtbij. Nog even door, armen omhoog, en hop, over de matten, klaar. We schuifelden in een lange rij door om een flesje sportdrank te krijgen en de medaille omgehangen. Ik liep door naar de kledingtent om mijn tas op te halen. Daar stond Justus al met een grote grijns vanwege zijn prachtige PR (1:24:24). Even later kwam Wendy er ook al aan. Ook zij had prima gelopen (1:39:01). Samen liepen we naar het lopersontmoetingscafe Maxim. Even nakletsen met een biertje. Bij het weggaan zag ik Bertus nog, de organisator van de Sallandtrail. Ik herkende hem van de foto’s. Natuurlijk kende hij mij niet, maar ik kon toch even kennis maken en vertellen dat we van plan zijn de 25 km in maart te gaan lopen in Salland. Leuke man.

Op weg naar huis kwamen we een paar keer flink in de file. Maar zoals altijd na een wedstrijd was er genoeg te praten. Thuis gekomen zag ik bij het openen van de mail al de felicitaties van Tiny. Het aanvalsplan voor de 15 km had ik goed uitgevoerd. Zoon O had pasteitjes met heerlijke paddestoelenragout gemaakt. Met een glaasje wijn erbij genoot ik nog na van een superdag.

5 km 00:32:26 10 km 01:02:49 15 km 01:32:05

Gemiddelde HF: 155 (110-175). Cadence: 91. Totaal: 15,06 km