Zaterdag, 6 januari 2018
Een half uurtje oponthoud, en daar gingen we. We moesten zoeken naar de ingang van het bos. In de grote bouwput van het station Driebergen was het moeilijk te zien waar we heen moesten.
Het eerste stukje op asfalt konden we wennen aan het lopen met hoofdlamp in de donkerte. Ezra (Noordermeer) en Rob (Markus) liepen voor me. Het was droog, en met 4/5 graden een aangename looptemperatuur. Voor mij was het de derde keer dat ik deze trail zou gaan lopen. Na een uurtje werd het licht. Op de hei kwamen we een eerste hondenuitlater tegen. De hond keek verbaasd naar die drie verlichte figuren en rende in een grote boog om ons heen. Bij een bank deden we de hoofdlampen in de rugzakken.
Ondanks de regen van de afgelopen tijd, waren de paden goed beloopbaar. Tenminste, ik had het me erger voorgesteld. Natuurlijk waren er passages door nattigheid en modder, natuurlijk lagen er ook afgebroken takken en moesten we soms over omgevallen bomen klimmen. Ik hanneste met de weergave van de route op de Fenix. Ik wilde het routestreepje wat dichterbij halen. Wat zou ik graag een cursus navigeren met de Garmin Fenix willen volgen. Ik zit iedere keer weer te modderen, en dat ligt echt alleen maar aan mezelf. We liepen dan ook een stukje van de route af en kwamen bij een uitkijkpost van de Kaapse Bossen. 
Ezra klom direct de uitkijkpost op. Het leuke van verkeerd lopen is wel, dat je op nieuwe stukken komt. Zo kwamen we bijvoorbeeld langs een gigantisch huis met een even gigantisch bijgebouw in een omheinde picobello aangelegde tuin. Over een pad met aan weerszijden rhododendrons gingen we weer verder het bos in. Ezra schrok alleen van een jonge hond die met haar wilde spelen en liet dat de eigenaar fijntjes weten. Verder ging alles naar wens. Bij de eenzame eik namen we pauze. 
Het laatste stuk, nog ongeveer een uurtje. Ezra had last gekregen van haar heup. We wandelden een stuk. Gingen daarna weer (hard)lopen, maar steeds vaker ging Ezra wandelen. Toen ik een heuveltje af wilde gaan, struikelde ik over een boomwortel. Even bijkomen. Voor Ezra was dat het moment om te zeggen dat zij wilde stoppen. Rob en ik gingen natuurlijk met haar mee. We staken een stuk af door het bos naar Veenendaal. Op de provinciale weg konden we de bus nemen naar het station. De trein vertrok pas na een half uur, dus bij een chinees restaurant konden we iets warms drinken. Daarna was het nog rennen om de trein weer te halen.
Het was een leuke dag met een afgebroken Utrechtse Heuvelrug Trail, we doen hem nog eens over.
Totaal 27 km