Zondag, 2 april 2017

Niet kunnen slapen, allerlei gedachten, wat is dat toch? Adrenaline? Ik ben even voor half zes opgestaan. Een half uur later met koffie en ontbijt weer het bed in. Zo begon ik rustig de dag. Mijn startnummer 14 verdient een Cruijffse mantra, b.v. “elke stap die je zet, is er een dichter bij de finish” of ” hoe meer stappen verder van de start, des te minder tot de finish”. Ik heb er nog een paar: die van Tiny: “je loopt wat, drinkt wat, eet wat, dan kom je er vanzelf” of mijn mantra van een paar jaar terug: ” loop licht, met energie en met focus”. Tijdens het lopen straks kan ik er nog meer verzinnen. Loopgroepmaatje Greet stuurde een aanmoedigingskaartje: “geen negatieve gedachten toelaten, je kunt het, ik weet het zeker”. Het wordt mooi weer. Volgens Weerplaza komen er twee buitjes, maar die zijn weggebleven. Alleen zon gehad. Wind 2/3.

In het clubhuis aangekomen is het al druk. Ik zie Rinus, die ik volg via Facebook. Even kennismaken. Buiten praat ik nog even met Gerard en Ada. Gerard is trainer bij onze loopgroep. Hij loopt ook de marathon. Zoals later blijkt in een prachtig PR. Erwin Wennemars doet de warming up. Ik laat die voor wat het is, maar praat nog met een paar estafettelopers. Al gauw kunnen we van start. Natuurlijk word ik van alle kanten ingehaald. Maar ik laat me  niet opjutten. Rustig aan, is het motto. Een marathon win je niet in de eerste 5 km, die begint pas bij de 35 km (zeggen ze). Op het fietspad richting Uithoorn is er geen drukte meer. Lopers in een lange rij, iedereen heeft genoeg ruimte. De sfeer is gemoedelijk. Ik klets een beetje met estafettelopers. Voor hen zit het er bijna op. Vlak voordat we de Amsteldijk op gaan, is het wisselpunt annex verzorgingspost. Bij alle posten neem ik een bekertje water. Langs de Amstel loopt Rinus mij achterop. Rinus is een ervaren ultraloper. Hij heeft mooie verhalen te vertellen. Gezellig, zo gaan de kilometers snel. Een estafetteloopster komt naast me lopen. Zij zag dat wij haar tempo liepen, dus zette even aan om aan te haken. Met haar loop ik nu voorop bij het groepje estafettelopers. Bjorn Paree staat in de berm foto’s te nemen. We roepen allemaal naar hem. Ik had vanmorgen nog zijn oude verslag van de 60 van Texel gelezen. Even verder zie ik Greet staan, mijn wandel/groeploopmaatje. Dat is een verrassing. Oversteken, een knuffel en verder maar weer. Als we linksaf gaan, zie ik bij een kruispunt O staan. Dat had ik niet gedacht! Ik zwaai. Ik krijg van hem een banaan en een energiereep. En door gaat het. De reep geef ik aan de estafetteloopster die met me mee loopt. Langs een golfbaan, waar mensen met golfkarretjes kijken naar die lange rij hardlopers. Over een bruggetje gaat het nu weer de stedelijke bebouwing in. We zijn bijna bij het tweede wisselpunt. Ik ga daar even naar de wc. Met een lege blaas loopt lekkerder. De halve marathonners komen nu ook op ons parcours. Het wordt dus wat drukker. Maar het fietspad is breed genoeg, je hebt geen last van elkaar.

Inmiddels loop ik nu alleen. Overal zijn mensen die ons aanmoedigen. Het gaat goed met me, nergens last van. Alleen begint mijn voet aan de zijkant te zeuren dat de schoen knelt. In Bovenkerk staat S mij op te wachten met sportdrank en gels. Gauw een zoen en verder maar weer. Nu gaan we het bos in. Met dit mooie weer en het bloeiende bloesempark zijn er veel wandelaars en fietsers. Maar het gaat allemaal goed, iedereen krijgt de ruimte. In het bos lopen de marathonners een extra lus. Het is alsof ik de laatste ben, er zijn hier bijna geen lopers. Ik vraag het een vrijwilliger, maar die zegt dat dat niet zo is, en dat het er prima uitziet. O stuurt een appje dat hij op de vierwindenbrug staat. Mijn voet doet echt zeer. Als ik bij O ben, vraag ik of hij mijn andere schoenen wil halen. We zien elkaar bij de brug vlak bij ons huis. Op het trappetje bij het spoor wissel ik de Cliftons om in de Hoka Bondi’s. Daar heb ik meer ruimte in. Verder tijdens de loop geen last meer gehad van mijn voet. Nu is het nog maar 12 km. Vrijwilligers houden op de Keizer Karelweg het verkeer aan, zodat ik kan oversteken. Wat een luxe! De route gaat over het fietspad naar de Kalfjeslaan. Ik loop in op een jongen die wandelt. “Joh, haak aan, ik loop heel langzaam.” Hij probeert het even, maar moet dan toch mij laten gaan. Die heeft hetzelfde denk ik,  als ik had tijdens de marathon van Amsterdam. Dan gaat het de Middelpolder in. 

Nog een laatste drankpost. Ik krijg nu een stukje wind mee, maar joehoe, op de hoek daar staat S met de fiets. Ik heb niets meer nodig, maar het is fijn om hem te zien. Over de Machineweg staat de wind tegen. Ik blijf lopen, maar moet wel afzien. Stiekem hoop ik onder de 5 uur te kunnen finishen. Nog maar 4 km. Een openneertje Bosbaan. Ik denk dat ik verkeerd loop en ga terug, maar een loper achterop zegt dat we toch echt nog die lus richting Amstel moeten maken.

Nu beginnen de pijntjes, rug, hamstrings, armen, schouders. Ontspan! Maar ik loop, en het gaat nog steeds goed. Een muziekband bij de sportschool is al aan het opruimen. Ik loop langs en roep dat ik ook muziek had willen hebben. Of  zingen ook goed is? Vraagt er eentje. Even verder gaat het bijna mis. Ik kijk naar een vrijwilligster die de weg aangeeft. Ik moet linksaf. Maar ik zie niet dat er een stoep is en ik struikel. Ik kan mezelf opvangen, maar het schiet ineens in mijn kuit. Oei, dat doet pijn! ik stop en probeer met wrijven de spanning van de spier af te krijgen. De vrijwilligster geeft me een  steuntje. Ik schop mijn been uit en wandel even door. Bah, daar gaat mijn min vijf. Of niet? Het zal erom spannen. Ik probeer weer te gaan lopen. Gelukkig, dat gaat goed. Doorgaan. Door een parkje, onder de Beneluxbaan door, dan schiet het op. Vlak voor de draai naar de finish op de Groen van Prinstererlaan, staan daar ineens Ada en Gerard. Wat geweldig! Dan de Rembrandtweg op, eerst op de ventweg, maar het laatste stuk winkelstraat is helemaal voor de lopers afgezet. Mensen klappen en roepen. Ik zie de finishboog. Lukt het binnen de vijf uur? Jaaa!! En ruim ook, ik heb drie minuten over.

S. feliciteert me. Ada en Gerard zijn ook naar de finish gelopen. We praten even na. Dan gaat het weer op huis aan. Honden knuffelen, douchen en benen hoog. Ik voel wel dat ik een eindje gelopen heb. Maar, wat een mooie lentemarathon! Goed georganiseerd, aardige behulpzame vrijwilligers, prachtig parcours en als kers op de taart: fantastisch lenteweer.

Totaal: 42,195 km.

Foto’s zijn o.a van Bjorn Paree, Jan Mulder en mezelf

Woensdag, 29 maart en vrijdag, 31 maart 2017

Het waren twee rustige traininkjes van 45′ in DL1. Max kon beide keren mee. Ik liep gewoon twee bekende rondjes in het bos. De marathonkriebels zijn nu wel begonnen. Het startnummer is opgehaald bij Runnersworld. En gisteren heb ik nog even een nieuw shirtje gekocht. Vandaag ligt het fris gewassen klaar bij mijn andere spullen. Verder heb ik pasta gegeten. En vandaag pannenkoeken. In plaats van trainen met de loopgroep heb ik vanmorgen de honden uitgelaten aan de Langevelderslag. We zullen het zien, morgen.

Totaal: 7,5 km en 6,8 km.

Zaterdag, 25 maart en maandag 27 maart 2017

Zaterdag weer gelopen met de bosloopgroep. Carolien was onze trainer. Zij liet ons een paar keer de heuvel op gaan. We deden voor zeker 50% van het uur oefeningen tussendoor. Lekker.

Totaal: 5,5 km

Maandag, 27 maart 2017

Vanmorgenvroeg in een stralend opkomende zon deed ik met Max een rustige duurloop. Ik nam de tijd om bij de Poel een paar foto’s te maken. Heerlijk weer.

Nog twee tapertraininkjes voor zondag. We zullen zien. Er zijn goede weersvoorspellingen. En afgelopen zaterdag zijn mijn voeten onder handen genomen door een medisch pedicure. Ik heb totaal geen last meer van het puntje onder mijn voet.

Totaal: 9,36 km.

Vrijdag, 24 maart 2017

Max mocht mee vandaag. Het is fantastisch weer om te lopen. Ik ben vroeg en loop het vertrouwde rondje Oude Dorp en Poel. Halverwege kom ik de man tegen met de hond die woensdag zo enthousiast tegen mij aan sprong. De man komt mij tegemoet. Hij ziet me aankomen en doet zijn hond aan de lijn. Max loopt naast me. Ik zorg er voor dat ik bij het passeren aan de goede kant ben: Max, ik, man, hond. Maar als ik langs ga, springt de hond achter de man langs mijn kant op. De man moet hem uit alle macht trekken en roept tegen hem. Ik zeg gedag en Max en ik lopen door. Max krijgt een koekje. Die hond heeft nog veel te leren, denk ik zo. Als ik het bos uit ga, gaat Max vast en versnel ik. Dat gaat bijna vanzelf, want Max is een geboren canicrosser en vindt het prachtig om voor mij uit te rennen en te trekken. De hartslag gaat dan ook flink omhoog het laatste stukje.

Totaal: 9,55 km.

Woensdag, 22 maart 2017

Nog even geduld hebben. Ze komen er echt aan, die warme lentedagen. Maar vanmorgen was het nog fris. Met Max liep ik een rustig herstelloopje. Nu ja, ik liep rustig en Max rende vrolijk om mij heen en liep zo wel twee keer zoveel als ik. Het duurde even voor  ik mijn cadans te pakken had, maar toen liep ik lekker ontspannen.

Er was wel een incidentje. Twee mannen liepen op gegeven moment een stuk voor mij met twee grote loslopende honden. Om er achter te blijven, vertraagde ik mijn pas. Zij konden straks over de brug de ene kant op,  ik was van plan dan de andere kant op te gaan. Maar een hond keek achterom, zag Max en mij aan komen en ging liggen. De mannen hadden niets in de gaten. Ik had geen zin in gedoe, en besloot dan maar om te keren. Max liep netjes naast me. Ineens gehijg en een bonk tegen mijn rug. De hond was ons achterna gerend. Nu had zijn baas het wel in de gaten. Maar zijn roepen was tevergeefs. De hond bleef om ons heen en tegen mij op springen. Max wilde hem al blaffend wegjagen. Ik riep:”Max, rustig, ga door!” en Max luisterde. Ik was al gestopt en gaf de hond een brokje dat ik in mijn hand had. Gelukkig had het beest geen kwaads in de zin, geloof ik, hij wilde gewoon gezellig met ons mee en bleef maar rondjes om me heen draaien. Inmiddels was de man teruggelopen. Het kostte hem nog moeite zijn hond aan te lijnen. Max en ik konden toen weer samen verder. Tsja, die dingen gebeuren wel eens. Verder ging het loopje goed.

Totaal: 9 km.

Maandag, 20 maart 2017

Vandaag staat de laatste lange duurloop in het schema. Ik wil graag het tweede deel van het marathonparcours lopen. Tiny vindt het geen punt als de duurloop wat langer gaat worden dan in het schema staat. Dus al vroeg word ik afgezet aan de Amstel bij de Nessersluis. Het is regenachtig, er staat een flinke wind uit het zuidwesten. Maar het is niet koud. Ik start de Garmin en begin te lopen.

Het plan is: rustig lopen en niet letten op de tijd. Ik heb de eerste kilometers de wind in de rug. Na vijf kilometer geeft het lijntje op mijn horloge aan dat de route naar links gaat. De eerste keer dat ik het parcours liep, ging ik hier rechtdoor richting Ouderkerk. Nu krijg ik wind bijna tegen. Even verder gaat het weer links, dus pal tegen de wind in.  De koeien en stieren naast de weg staan er nat en ook modderig bij. Een koe kijkt mij door het hek wat mistroostig aan. Het is dan wel lente, maar met dit weer sta je toch liever in een warme stal, denk ik.

Door een voor mij nieuwe wijk gaat het westwaarts, dan rechtsaf onder de Beneluxbaan door naar Bovenkerk. Daar heb ik op een parkeerplaats een korte pauze. S. staat er met de auto. Nu ga ik een stuk door het Amsterdamse Bos. Dus, Max mag mee. Het is voor mij een leuke onderbreking. Bij de Poelsterlanden komt een lange rij middelbare scholieren ons tegemoet. Zij lopen een rondje Poel. Max luistert goed, hij loopt ze niet voor de voeten. En het is een hele lange rij rennende kinderen!

De komende 6,5 km lopen Max en ik gezellig samen door de regen. In het bos heb je weinig last van de wind. Omdat er nog gewerkt wordt aan de Nieuwe Kalfjeslaan, lopen we een stukje anders. Bovendien wil ik zo lang mogelijk in het bos blijven, zodat Max los kan blijven lopen. Bij de Karsselaan, ja, daar waar dat bord staat “wegsleepregeling lentemarathon” gaat hij weer aan de lijn. S. staat met een paraplu op mij te wachten. Ik geef Max over aan hem en ga even naar binnen. Toiletbezoek!

Na een stuk ontbijtkoek en wat drinken ga ik weer alleen op pad voor het laatste stuk: Amstelveen noord en de Middelpolder. Een muziekje in mijn oren moet het wat prettiger maken. Want het regent nog steeds. En ik heb het niet bepaald warm. In de polder krijg ik te maken met flinke wind tegen. Ik spreek met mezelf af om niet te gaan wandelen. Daar word je maar koud van. Dus ik hobbel door. Op een fietspad staan grote plassen. Ach, nat ben ik toch al, dan kunnen natte voeten er ook nog wel bij. Ik loop een stukje verkeerd. Even denk ik die extra lus nog maar te nemen, maar ik draai toch maar om en neem de goede weg weer.

Nu gaat het snel. Ik loop door de winkelstraat naar het plein waar over twee weken de finishboog zal staan. S. belt op, hij komt eraan met een warme auto. Nog twee weken te gaan. Nog wat korte trainingen. Goed uitrusten. Die marathon moet te doen zijn, al zet ik er geen tijd bij.

Totaal: 30,7 km.

Vrijdag, 17 maart 2017

Het schiet nu op. Nog een lange duurloop volgende week, en dan is de taperperiode al weer aangebroken. Aan het begin van mijn loop vandaag kwam ik al dit bordje tegen. Oef, kriebels.

Vandaag dus een uurtje in DL2 tempo met aan het eind een paar minuutjes versnellen. Max had er zin in. Hij racete grote stukken voor mij uit, om dan gauw weer terug te rennen als ik (gemeen hoor) een andere kant op liep. Maar hij moet op mij letten.

Al gauw stonden we weer voor de deur.

Totaal: 10,2 km.

Woensdag, 15 maart 2017

Op deze verkiezingsdag ga ik eerst maar eens een rustig loopje doen. Max mag weer mee. In het bos gaat hij soms voluit. Over bomen springen, door struiken heen, racen langs het water. Je ziet hem genieten. Soms moet hij aan de lijn. Dat vindt hij ook best. Wat hebben wij geboft met deze kanjer.

Volgens de huisarts moet ik de komende tijd niets aan mijn voet laten doen. Het harde puntje lijkt volgens haar op een likdoorn. Pas na de marathon eens een bezoekje aan een goede pedicure brengen.

Totaal: 9,1 km.

Maandag, 13 maart 2017

Max kan vandaag mee met een rustig herstelloopje. Het voelt allemaal goed. Van mijn voet heb ik tijdens het lopen geen last. Wel erna, niet erg, maar toch. Straks naar de huisarts.

Totaal: 6,3 km.

Zondag, 12 maart 2017

De start van de halve marathon is pas om 14.30 uur. Voor mij in het laatste startvak is het nog een 20 minuten later. Ik neem de trein vanaf Schiphol. En die heeft vertraging. Ik zie meerdere lopers, dus ik ben niet de enige met zenuwen. In Den Haag loop ik gewoon met de meute mee. Mijn hardloopschoenen heb ik in de trein alvast aangedaan.  De 10 km lopers zijn inmiddels al klaar. Ik zie er veel met een knalrood gezicht. Het is dan ook ineens warm geworden.

Op het Malieveld is het druk. Op een plekje in de zon prop ik mijn jasje in de rugzak. Het startnummer speld ik aan mijn Flipbelt. De phone, kaartjes, 2 gels en een softflask met zelf gemaakte sportdrank kunnen er ook allemaal in. Ik eet nog een kwarkbroodje en breng  de rugzak naar het bagagedepot. Dan slenter ik naar het startvak. Er is van alles te zien. Veel mensen: supporters en runners, muziek, een speaker die ons met de armen laat zwaaien..de tijd gaat snel. De sfeer is gemoedelijk. Een stelletje van, denk ik, mijn leeftijd neemt afscheid alsof de Himalaya beklommen gaat worden. Hij verdwijnt achter het hek en zoent zijn meisje nog eens door het hekwerk heen.

Dan mogen wij van start. Zo laat overdag lopen doe ik niet vaak. Ik probeer niet te snel van start te aan. Wat is het druk! Dat zal ik vanmiddag nog vaak denken. Het hele 21 km parcours lang worden we aangemoedigd door de vele supporters.  Na een kilometer of vier zie ik de 2:10 pacers. Ik ga gewoon met deze groep mee, denk ik. Alleen bij de verzorgingsposten lopen zij door en wandel ik even om mijn water te drinken. Maar dan haal ik ze weer bij.

Auto’s staan in een file te wachten. Op gegeven moment begint er een te toeteren. Al gauw doet iedereen mee en er wordt gezwaaid en geroepen door de open raampjes. De runners zwaaien en juichen terug. Iedereen lacht.

Als we de pier opgaan, wandel ik om een paar foto’s te nemen. De vuurtoren en het reuzenrad moeten toch vastgelegd worden. Ik app een foto naar huis. Natuurlijk ben ik nu de pacers kwijt. Ik zie ze ver voor me lopen. Maar ik ga ze nu niet meer inhalen. Dat zal me te veel energie kosten. Overigens lopen we nu weer van de pier af, richting city. Het gaat een stuk glooiend naar beneden. Lekker, de zwaartekracht doet hier zijn werk.

In een bocht naar rechts staat veel publiek. Een loper naast me is zo enthousiast, dat hij mijn zonnebril een mep geeft. Ik kan hem nog net opvangen. De loper schrikt en excuseert zich. Op het laatste rechte stuk zie ik een loper liggen met rondom hem hulpverleners.  Hopelijk is het niets ernstigs.

De finish komt dichterbij. We worden bedolven onder confettie. Toejuichingen, geklap, het is geweldig. Ik krijg een grote medaille en een flesje sportdrank. Mijn rugzak heb ik zo te pakken. Ik trek een lange broek over mijn capri aan. Ook mijn jasje gaat aan. Dan wandel ik naar het station.

Ik ben blij dat ik deze loop gedaan heb. Maar zo in je eentje in die menigte vind ik het toch minder leuk.

Totaal: 21,2 km