Woensdag, 19 september 2018

Een week of twee heeft Max niet mee kunnen lopen vanwege een snee aan zijn voetzooltje. Vanmorgen kon hij weer mee met een duurloop van 60′ in tempo 2. Langs de Poel mocht hij even los. In Bovenkerk aangekomen, haakte ik hem weer vast. Ik stak de straat over en kon zo van een afstand de afgebrande Urbanuskerk zien. Met een grote kraan waren werkers bezig. Een van hen moest giechelen toen hij Max en mij zag. Ik moest ook lachen. Het natuurlijk ook een raar gezicht: zo’n oude hardlopende vrouw met hond in een canicrosstuig.

We liepen het bos weer in. Toen ik een hardloopster met een loslopende witte herder tegenkwam, ging ik even van het pad af de berm in. Maar zij pakte de hond gauw aan zijn halsband, dus niets aan de hand. Even later kwamen ons wandelaars met honden tegemoet. Toen ben ik over het naastgelegen ruiterpad gaan lopen. (Een mooie stukje training voor 6 oktober).

Via het afgesloten pad waar honden aan de lijn moeten, liepen we naar de Ringvaart. Max zag nog een konijntje het pad oversteken, daardoor trok hij wel wat harder. Onder de A9 door  ging het rechtstreeks op huis aan. Ja, en toen moest ik hem twee keer corrigeren. Eerst toen hij een kat in een voortuintje zag en hij daar het liefst even naar toe wilde. En de tweede keer vlak bij huis toen een hardlopende verre buurman te dicht langs ons liep en Max al blaffend aan gaf dat hij daar niet van gediend was. Ik liet Max zitten en sprak hem toe. De man draaide zich om en wilde Max aanhalen. Maar die begon weer tegen hem te blaffen. Nou, ik moest maar met Max naar de dierenarts (?), want dit was niet normaal. En hij wist dit, want hij had zijn leven lang honden gehad. Ik probeerde nog uit te leggen dat Max als hij aan mij vast zit “aan het werk” is en dan mij gaat verdedigen, als een mens of hond te dicht bij ons komt. Maar goed, al met al, lastig dit. Ik wil gewoon geen gedoe met mijn honden. Overigens hebben we wel lekker gelopen.

Totaal: 9,61 km

Maandag, 27 augustus 2018

Oeps! Mijn cap waait van mijn kop. Ik ben net aangekomen op het strand bij Scheveningen. Het plan is om vanaf de Pier te lopen tot Langevelderslag. Dat is ongeveer 25 km. Ik moet nog even rennen om de cap weer te pakken.

Er staat flink wat wind uit het zuidwesten. Heerlijk wind mee dus. En het is eb, dus ik kan stukken hard zand kiezen. Al lukt dat laatste niet overal. Soms zakken je voeten toch weg in het zand. Enfin, dat maakt het lopen afwisselend.

Even voorbij het Scheveningse strand wordt het stil.  Ik loop even de duinen in om te plassen. Verder weer. Wat is het mooi! Ik geniet van de wolken en de witte golfbrekers.  Het wordt nu donkerder en het begint te regenen. Ik zie een traktor die in de branding de bovenste zandlaag afschraapt.  Dan gaat de grijper omhoog en loopt het natte zand er uit. De schelpen en het wier komen op hoopjes.

Bij de drukkere stukken strand, zoals bij Wassenaar, zijn ze enthousiast aan het kitesurfen. Mensen blijven staan om te kijken. Ik loop door. Het gaat best lekker. Na 7 km neem ik een gel en wat sportdrank. In de verte zie ik Katwijk al liggen. Maar dat is op het helft, dus ik moet nog even. Het is opgehouden met regenen. Ik ben blij met de meewind, zo heb ik geen last van stuifzand. Katwijk komt dichterbij. Het wordt drukker met wandelaars met en zonder honden, vliegeraars en ook weer kitesurfers. Op gegeven moment voel ik iets achter aan mijn voet. Een hond vindt mij wel leuk, denk ik. Het baasje klapt in haar handen en de hond rent weg. Je schrikt wel even van zoiets. Even verder maak ik een praatje met een Duitse wandelaarster. Zij is, tegen de wind in, op weg naar Scheveningen. Maar als het te vermoeiend wordt, kan ze overal de bus terug nemen.

Nu kom ik bij de doorgang van de Oude Rijn. Ik stuur een appje met foto naar huis dat ik halverwege ben. Ook is het weer tijd voor een gel. Ik loop een stuk over betonnen platen vlak langs nieuwe strandhuisjes. Dan weer over het strand naar de vloedlijn. Het gaat nog allemaal prima. Noordwijk dient zich aan. Het wordt weer drukker. Een toren aan de boulevard wordt verbouwd en is ingepakt. Buitenop staat een afbeelding van een grote raket. Ja, Noordwijk en de Estec natuurlijk. S. belt:” Hoe lang heb je nog nodig?” Dat is moeilijk te zeggen, anderhalf uur nog? Ik neem de tijd maar heel ruim voor de zekerheid. Hoeft hij straks niet zo lang te wachten.

Nu ben ik op een bekend stuk. Hier komen we vaker. Ik zie de radartoren. Dan is het nog twee kilometer. Hoe voel ik me? Een beetje moe, een beetje last van mijn onderrug. Verder gaat het prima. Zal ik over zes weken de  veertig kilometer kunnen lopen? Deze vraag heb ik ook coach Tiny voorgelegd. Hij heeft er alle vertrouwen in. Je neemt gewoon een keer een flinke pauze van 15 minuten, je loopt ook met meerderen en dan is er altijd wel wat te praten. Natuurlijk kan het weer en/of getij wel tegenwerken.

De strandloop zit erop. Vanavond eet ik patat met spinazie.  Ik ben tevreden. Totaal: 25,4 km

Zeewolde, zondag, 9 juli 2018

Daar sta ik, op een grote lege parkeerplaats in Zeewolde. Omdat ik toch veel te vroeg ben, loop ik een beetje rond. Het pannenkoekenrestaurant is natuurlijk nog dicht. Maar op het terrein eromheen is van alles te zien. Het snoephuisje van Hans&Grietje, een schots en scheef sprookjeskasteel,  

en heel veel speeltoestellen. Leuk! Ik raap wat afval op en gooi het in de vuilnisbak. Even later komen Rob en Gieny er al aan. We vertrekken. Ik ben de enige met een racevest. Gieny heeft een flesje water in haar hand. Rob doet het zonder extra vocht. Rob kent het hier, Gieny en ik hoeven alleen maar te volgen. Ik pas goed op waar ik mijn voeten neer zet. Dit is mijn eerste trail weer na de valpartijen. Dat uitkijken moeten we al gauw extra doen, want het pad dat wij volgen is volledig overwoekerd met brandnetels en ander spul. En geen gewone brandnetels, nee, ze komen wel tot je middel. Op gegeven moment gaat het echt niet meer en gaan we het “pad” af de bosjes in. Door struiken, onder bomen door, maar we komen weer uit op onze route.

Het is mooi hier in het Harderbos. En omdat we het grootste deel in de schaduw lopen, is het nog goed te doen met de warmte. We kletsen over nog te lopen trails, Rob vertelt over de Schotse hooglanders die hier rondlopen. Ze staan ineens voor je, zegt hij, je schrikt je soms dood. We hebben het zelfs over beren in Amerika en Canada. En ja hoor, bij het afslaan naar links, trekt Rob mij ineens naar achteren. Vlak voor ons, midden op het pad, staat een enorme stier. Hij kijkt ons kwaad aan en doet een paar stappen onze richting op. We stoppen direct. Langzaam stappen we terug en lopen we een andere kant op. We zien de kudde vlak bij onder de struiken. Natuurlijk wil hij die beschermen. Even later hobbelt de stier de struiken verder in en kunnen wij, voorzichtig, onze weg volgen.

Wat later hebben we nog een ontmoeting met een wat jonge stier. Die gaat weg als hij ons ziet.

We lopen een stuk door hoog gras langs een kanaal.  Over een brug, over een weg en de laatste kilometers gaan in. Gieny ziet nog even verder op het pad een eekhoornbeeldje. Ook zien we een groot klim- klauterrek en andere speeldingen. Kinderen hoeven zich hier niet te vervelen als ze mee gaan wandelen. Rob heeft nog een verrassing in petto. We maken een lusje en nemen dan een trekpontje. Het water staat zo laag, dat we op het pontje moeten springen en aan de andere kant er weer vanaf moeten klauteren over balken heen. Een kikker voelt zich gestoord tijdens zijn zonnebad en springt verontwaardigd weg.      

En dan, na 15,5 kilometer, komen we weer aan bij Hans&Grietje. Rob laat ons nog even het restaurant van binnen zien. Wiebelende tafels, water uit het plafond, allerlei grappen voor kinderen. Een goede keuken, lekker ijs, geen wonder dat het hier elk weekend druk is. Voor ons zit het erop. Een sportieve, gezellige zondagochtend. Om 12.12 uur ben ik weer thuis. Bedankt Gieny en Rob!

Totaal, 15,5 km

Woensdag, 9 mei 2018

Rond 8 uur parkeert Ezra de auto op het terrein van de skischool. Zij heeft onlangs haar stokken laten liggen en wil die nu ophalen. Maar we gaan eerst lopen: een korte route in Spaarnwoude. Hier wordt op 23 mei de Viking Obstacle Run georganiseerd. Ze zijn al flink bezig met de voorbereidingen. Als we kijken naar de vrachtauto’s met onderdelen voor de obstakels en alle mensen die bezig zijn met lossen en opbouwen, dan begrijpen we het waarom van die 75 euro voor deelname. Niet iets voor mij, trouwens, zo’n obstacle run.

Vandaag wordt weer een zomerse dag, de laatste uit de serie. Morgen gaat het veranderen. Het is zo vroeg nog niet bloedheet. We beginnen met een heuvel. Meteen over een single track. Aan weerszijden hoog gras en struiken en bomen. Dat wordt straks goed (laten) kijken of ik geen teken heb meegenomen. Na een halve kilometer kijk ik op mijn horloge en zie ik dat ik vergeten ben op de startknop te drukken.

Soms gaat de route over een rul ruiterpad. Op gegeven moment gaat dat smalle pad met een bocht omhoog. Ik moet er niet aan denken als er nu een ruiter tegemoet komt. Opzij gaat niet, te dicht struikgewas. Maar dan zijn we weer bovenaan en kunnen we door een wei verder. Verder is er een aantal bruggetjes die we over moeten. Het is een leuke afwisselende trail.

Na nog wat lusjes en heuveltjes zien we in de verte al weer het klim kunstwerk bij het sportcentrum. En even verder is een uitzichtstoren die we natuurlijk beklimmen. Prachtig, in de verte gaat een boot over het Noordzeekanaal.

Met een mooie afdaling lopen we het parkeerterrein weer op.

Leuk om de dag zo te beginnen. Ezra zet mij thuis af en gaat naar haar werk. Zomaar door de weeks een trail, omdat het kan!

Totaal: 6,8 km

Zaterdag, 5 mei 2018

Ezra heeft de Montferlandroute van Mud Sweat & Trails op haar todo lijstje staan. De KVS wordt het niet, dus deze social trail is een goede vervanger. Op de parkeerplaats van ‘t Peeske maken we ons klaar om te vertrekken. Het restaurant is om tien uur open en het is kwart voor tien. Maar ik wil graag even naar de wc. Ik mag via een zij-ingang toch naar binnen. Goede service!

Als we het bos inlopen, laten we de gebruikelijke foto maken. We zijn: Gieny, Edwin, Rob, Anneke, Ezra, Johan en ik.

Al gauw merken we, dat we over een MTB pad lopen. Dat is de hele route het geval. We moeten dikwijls opzij om bikers door te laten. En omdat het heuvelachtig is, komen ze soms snoeihard naar beneden denderen. Af en toe wordt er ook gewacht bovenaan een heuvel tot we er zijn.

Het gaat niet lekker, vind ik. Het is warm, maar omdat het meestal door het bos gaat, heb ik daar niet veel last van.  Maar het voelt gewoon niet goed. Mijn hamstring zeurt en mijn linker kuit is gespannen. Na een paar kilometer haakt Edwin af. Hij heeft last van zijn kuit. Ik speel met de gedachte om met Rob mee te gaan. Die heeft een route gedownload van 15 km. En na een paar kilometer hak ik de knoop door. Vijftien kilometer is genoeg voor vandaag. Ik ga met Rob mee.

Later hoor ik van Ezra, dat ook zij een stuk hebben afgesneden. De laatste heuvel werd een beetje te veel.

Achteraf denk ik dat het herstel van de 36,5 km van vorige week nog niet genoeg was. Zelfs thuis gekomen, was ik nog steeds moe. Weer een les geleerd: naarmate je ouder wordt, duurt het herstel langer. En dat geldt ook voor mij.

Zaterdag, 28 april 2018

Een trail in de Amsterdamse Waterleiding Duinen, georganiseerd door Eelco Teesink. Je kunt kiezen uit drie afstanden. Voor mij wordt het de korste afstand: 36,5 km. Rob had wel zin om zijn kilometerrecord te verbreken. Leuk, om na de UHT weer samen een trail te doen. We spreken af om niet de hele route te gaan hardlopen, maar het lopen af te wisselen met wandelen.

Hierbij de Route 66 lopers. De helft gaat voor de volle 66 km, anderen kiezen voor 10, 30 of 36/37. Het eerste stuk gaat over het strand.

Dan omhoog en de duinen in. Wat is het een mooi gebied. De foto’s spreken voor zich. Het is best zwaar. We blijven niet op de paden. De eerste kilometers geeft Eelco de richting aan en hoeven we alleen maar te volgen. We genieten van fantastische vergezichten.

Als we langs een van de kanalen lopen, zitten twee zwanen met elkaar te feesten. Ik ga er met een grote boog langs.

Na een korte pauze gaan de 66 km lopers hun eigen weg. Rob en ik volgen de 36,5 km route. Soms regent het wat. Een keer schuilen we bij een gemaal onder bomen. Het navigeren met behulp van het kaartje op de Fenix gaat steeds beter. We lopen bijna niet verkeerd. Na 25 km vinden we vlak bij de route een restaurant. De aspergesoep, verse muntthee en voor Rob warme chocomelk hebben we verdiend. We hebben geluk dat we binnen zitten, want het hoost nu van de regen.

Het is nu nog maar 13 km. We joggen wat, afgewisseld met wandelen.

Nog een paar foto’s van deze heerlijke dag.

Na 36,5 km zijn we weer bij de Langevelderslag. Nu een paar dagen goed herstellen, want een volgende trail komt er al weer aan.

Zondag, 11 maart 2018

Voorbereiding

En ja, als je dan een startbewijs voor de CPC  2018 gewonnen hebt, omdat je in 2017 als eerste (en ook als laatste, want ik was de enige in mijn leeftijdscategorie), ja, dan doe je natuurlijk mee! Ik mag zelfs starten in het groene vak, het vak achter het rode van de wedstrijdlopers . Ik ga straks maar flink rechts achteraan staan, zodat de snelle jongens en meisjes geen last van mij hebben. Bovendien bereid ik mij voor op honderden inhalers, dus ik blijf rechts.

Bij de “wedstrijdvoorbereiding” gisteren zag ik, dat ik verleden jaar 2:16 gelopen heb, waarvan het eerste stuk door de drukte veelal wandelend moest. Eens kijken of ik deze tijd vandaag ook kan halen. Misschien kan ik een gedeelte aanhaken bij de 2:10 pacergroep, dat zou wel mooi zijn. Verleden jaar hielp dat wel.

Het koude weer van verleden week is omgeslagen in temperaturen boven tien. Verder moet ik rekening houden met regen. Wind is zuid 2/3. Een capri, ondershirt en flodder t-shirt, korte mouwen, zou dat voldoende zijn? Meenemen: sleeves en een dun jasje, dan kan ik ter plekke nog beslissen om die ook aan te doen. Verder een flipbelt om iPhone, twee gels en een kleine softflask mee te nemen. Startnummer prik ik wel aan de belt. Treinkaartje is uitgeprint, tijden bekeken. We gaan het zien.

De wedstrijd

Op het Malieveld is het natuurlijk druk. Op sommige plaatsen is het modderig. Na een bezoekje aan een dixie loop ik naar de dameskleedtent. Ik heb ruim de tijd, prettig. Het is warm in de tent. Sommigen gaan in jas en lange tight,  anderen in shorts en t-shirts. Ik besluit om de sleeves en het jasje uit te laten. De sportdrank drink ik op. Alleen iPhone en 2 gelletjes gaan mee. Ik breng mijn rugzak weg en slenter naar het groene startvak. Een jonge knul vraagt of ik de armband voor zijn mobiel wil vastmaken. Een dik ingepakte vrouw zegt dat ze het zo moeilijk vindt wat ze moet aandoen. Misschien zal ik het wel koud krijgen met die blote armen, denkt ze.

Na de eerste wave is vak groen aan de beurt om te starten. Natuurlijk zijn er veel lopers rondom, maar deze keer  heb ik ruimte en hoef ik niet te wandelen. Het is droog, weinig wind, ik ben blij met mijn kledingkeuze (nog dank Tiny voor je bericht daarover). De eerste kilometers gaan voorbij, ik kom in mijn ritme. Er staat veel publiek aan te moedigen. Links van me loopt een duo blind. Wat moedig van die vrouw om alleen met een touwtje verbonden aan haar ziende  looppartner in deze drukte hard te lopen. Respect! Op gegeven moment komt een man naast me lopen een praatje maken. Hij:”Wij zijn wel ouderwets, he, dat wij geen koptelefoons ophebben.” Ik heb er geen behoefte aan. Er is genoeg afleiding. Verder gaat het over: hoeveel loop je, is het je eerste CPC, enz,enz. Altijd even gezellig. Dan gaat hij weer door.

Op de verzorgingsposten neem ik steeds een beker water met daarin een stukje spons aan. De gels neem ik vlak voordat we bij een drankpost zijn, zodat de zoete smaak wordt weggespoeld. Kennelijk heb ik het startbewijs met “Margriet” erop pontificaal op mijn t-shirt gespeld, want ik ben nog nooit zoveel aangemoedigd als bij deze loop. Op de boulevard word ik ingehaald door de 1,55 pacergroep. Ik kan pacer Rinus nog net groeten, dan is de groep al voorbij. We buigen af, de stad weer in. Lekker naar beneden, laat de zwaartekracht meehelpen. De paar laatste kilometers krijg ik het zwaar. Ik zeg tegen mezelf dat dit een mind-dingetje is. Je mag moe zijn, maar je lijf kan dit nog best aan. Niet gaan wandelen, Margriet. Het lukt me om te blijven rennen. Ik ga over de finish. Een PR van 3 minuten.

Zaterdag, 24 februari 2018

Op tv hebben ze het over “een Russische beer” die dit weekend in Nederland arriveert. Even later zie ik een bericht over een wolf. “Geweldig nieuws” vindt een boswachter van de Utrechtse Heuvelrug. ‘s Nachts lig ik hier aan te denken. Ik ga op zaterdag de UHT lopen. Die “Russische beer” staat voor Siberische kou. Vooral de wind zal extra venijnig zijn. En de wolf die rond Veenendaal gezien is? Rob M. en ik vertrekken al vroeg vanuit Driebergen. De wolf zal banger zijn voor ons,  als wij voor hem. Hij (of zij) is alleen, wij met z’n tweeen. En die kou?  Laagjes, laagjes. Ik leg nog een extra wollen buff bij mijn spullen.

Als ik zaterdagmorgen vroeg de honden uitlaat, valt de kou eerst mee. Maar later, tegen de wind in op een open stuk, weet ik, dat een windstopper nog over mijn jack gaat. Ook een fleece rokje over mijn wintertight blijkt later een goede keus. Niet te veel, niet te weinig aandoen. Je moet je prettig kunnen bewegen.

Om tien voor acht maakt Rob een selfie van ons onder de stationsklok in Driebergen. Navigatie wordt gestart en off we go. Het is al licht. We steken de weg over, het bos in. Eerst een stukje verhard pad. Al gauw kunnen we rechts af een onverhard pad op. We hebben weinig last van de Russische windbeer. We lopen geconcentreerd, geregeld kijkend op het routestreepje op onze Garmin. Toch lopen we een paar keer verkeerd. Maar nooit ver, we worden snel attent gemaakt door een berichtje:”van koers af”. Dan terug, het juiste paadje nemen tot “op koers” weer verschijnt. De ondergrond is bevroren. Met al die greppels, gleuven, bevroren plassen, gaten en boomwortels moet je goed uitkijken hoe je loopt, waar je je voeten neer zet.

Nadat we een veld hebben overgestoken, houden we de eerste eet/drink/plas stop. Een dikke 7 km zit er op. Als we verder lopen, rechtsaf het bos weer in, lopen we een afslag voorbij. We denken dat we zo weer op koers komen, maar na 500m gaan we toch maar terug. Het pad loopt teveel naar het westen, en wij moeten een oostelijke richting aanhouden. Ja, zo komen we wel aan een dertig plus trail.

De volgende stop willen we bij de oude eik maken. We zijn dan op twee derde. Inmiddels zijn hondenuitlaters, moutainbikers en enkele runners ook wakker geworden. Waar we een stop willen maken, bovenop de heuvel, waait het echt te hard. We dalen af en zoeken een plekje uit de wind in de zon.

We gaan door. Na enkele kilometers komen we langs de plek waar we een paar weken geleden, met Ezra erbij, zijn gestopt. Ik vraag Rob of hij genoeg moed heeft om verder te gaan. Ja, hij wil verder, desnoods met wat meer wandelen. Dat doen we dan vanaf daar dan ook dikwijls: als het omhoog gaat, wandelen, naar beneden dribbelen. Zo komen we er ook. Ik merk dat mijn conditie op dit moment goed is. Natuurlijk voel je de kilometers wel, maar ik voel me prima. De wind is sterker geworden. Op open stukken trek ik mijn buff omhoog over mijn gezicht. Gelukkig is er veel zon, die maakt het vrolijk.

We lopen het bos uit. Nu naar beneden, richting de Rijn. Nog twee kilometers. We krijgen de wind fel tegen. Flink doorstappen. We hebben het gehaald. Om kwart voor 1 maakt Rob de finish selfie.

Bij het station staat S al naar me te zwaaien. Ik kan zo instappen, heerlijk. Dank je wel Rob voor het gezelschap. Een mooi begin van het weekend!

Totaal: 32,7 km

Zondag, 14 januari 2017

Nog nooit had ik deze klassieker gelopen. De halve van Egmond staat bekend als een zware halve marathon. Je kunt te maken krijgen met extreme weersomstandigheden. En ook het getij speelt een rol met de kilometers over het strand. Maar toen Leo mij vroeg om mee te gaan lopen, heb ik snel me snel ingeschreven. Ik voelde me vereerd met deze uitnodiging.

De reis naar Egmond ging soepel. Via de Meent in Alkmaar, daar gebracht met de auto, kan ik direct instappen in de pendelbus. Het weer is uitstekend: niet te koud, niet teveel wind. In de sporthal in Egmond krijg ik al gauw een berichtje dat Leo met Jose en Leonie (een vriendin) er zijn. Zij komen ons supporteren, leuk! We hebben alle tijd om ons klaar te maken. Dan slenteren we richting boulevard. In een restaurantje trakteert Jose ons nog op thee. Onderweg naar het startvak word ik aangesproken dat ik linksaf naar het tweede startvak moet. Maar ik zeg dat ik een date heb met de jonge man naast me en met hem in het voorlaatste startvak ga. 

Nog even wachten, dan mogen we gaan. Eerst over de boulevard. Omlaag, heerlijk. Er is veel publiek. Met 18500 lopers komen veel mensen naar Egmond. Al gauw gaan we het strand op. Prima te doen, het strand is goed beloopbaar.  Na een paar kilometers wordt dat anders. De vloed komt op, het harde strand wordt smaller en smaller en al gauw ploegen we door het mulle zand. Ik ga wandelen. Ik heb geen zin om nu al mijn energie te verspillen met nog de vele kilometers door de duinen te gaan. Ik stuur Leo door en na wat gesputter van zijn kant doet hij dat bij de strandopgang dan toch maar. Bij de finish zullen we elkaar weer terug zien.

Het is druk. Ondanks de bordjes:”lopen rechts, inhalen links” lopen mensen je van alle kanten voorbij. Soms gaan ze dan direct voor je afremmen, zodat je nog moet oppassen om ze niet op hielen te trappen. Ik focus me op het pad voor me. Naast me struikelt een vrouw over een uitstekende steen. Ze wil direct weer op en verder, maar ik zeg haar dat ze langzaam moet doen. Even checken of alles ok is. Dan opstaan en even wandelen. Ik blijf even bij haar en als het weer gaat, ga ik door.

Ik maak gebruik van de verzorgingsposten, waar ik een beker water neem en een stuk banaan. Er staan dixies bij alle posten. Even een plas doen, dan weer verder. Vanaf nu ga ik niet meer wandelen. Wat staan er veel mensen ons aan te moedigen. Een klein meisje staat met haar handje omhoog. Ik zie het ernstige gezichtje en ga opzij om haar een high five te geven. Ze moet lachen. Op gegeven moment loop ik naast een loopster die precies dezelfde cadans heeft als ik. We zeggen niets, kijken niet, maar lopen een stuk naast elkaar op. Dat gaat lekker. Achteraf zie ik bij de gegevens dat ik ook sneller ben gaan lopen. Bij het water drinken raak ik haar kwijt.

Het aftellen is begonnen. Het wordt drukker en drukker. Nog een stuk omhoog, niet gaan wandelen! Dan de boulevard op. Aan weerszijden staan hekken, alle ruimte voor de finishers. Met mijn armen in de lucht kom ik over de finish.

Oef, gehaald. Ik moet even uitblazen. Ik laat de medaille om mijn nek hangen. Ik zie Leo weer. Hij heeft binnen zijn wenstijd gelopen. Super! Dan zien we Jose en Leonie. We worden omhelsd en krijgen een schattig bosje blauwe druifjes. Lopend naar de sporthal hebben we de wind tegen. Een plastic poncho en de capuchon van mijn shirt komen nu goed van pas. Gauw de tassen ophalen, warme kleren aan en naar de pendelbus. Daar staan lange rijen te wachten. Ik kan voor in de bus tegen de deur aan nog net mee. Bij de parkeerplaats word ik opgehaald door S, O en de honden. Ik kruip achter in de auto. Het kost tijd om Alkmaar uit te komen. Weer thuis geniet ik enorm van een hete douche en ook van de uiensoep met stokbrood. In bed kijk ik tevreden naar de uitzending: “Dwars door China”. Wat was het een leuke dag!

Zaterdag, 6 januari 2018

Een half uurtje oponthoud, en daar gingen we. We moesten zoeken naar de ingang van het bos. In de grote bouwput van het station Driebergen was het moeilijk te zien waar we heen moesten.

Het eerste stukje op asfalt konden we wennen aan het lopen met hoofdlamp in de donkerte. Ezra (Noordermeer) en Rob (Markus) liepen voor me. Het was droog, en met 4/5 graden een aangename looptemperatuur. Voor mij was het de derde keer dat ik deze trail zou gaan lopen. Na een uurtje werd het licht. Op de hei kwamen we een eerste hondenuitlater tegen. De hond keek verbaasd naar die drie verlichte figuren en rende in een grote boog om ons heen. Bij een bank deden we de hoofdlampen in de rugzakken.

Ondanks de regen van de afgelopen tijd, waren de paden goed beloopbaar. Tenminste, ik had het me erger voorgesteld. Natuurlijk waren er passages door nattigheid en modder, natuurlijk lagen er ook afgebroken takken en moesten we soms over omgevallen bomen klimmen. Ik hanneste met de weergave van de route op de Fenix. Ik wilde het routestreepje wat dichterbij halen. Wat zou ik graag een cursus navigeren met de Garmin Fenix willen volgen. Ik zit iedere keer weer te modderen, en dat ligt echt alleen maar aan mezelf. We liepen dan ook een stukje van de route af en kwamen bij een uitkijkpost van de Kaapse Bossen.   

Ezra klom direct de uitkijkpost op. Het leuke van verkeerd lopen is wel, dat je op nieuwe stukken komt. Zo kwamen we bijvoorbeeld langs een gigantisch huis met een even gigantisch bijgebouw in een omheinde picobello aangelegde tuin. Over een pad met aan weerszijden rhododendrons gingen we weer verder het bos in. Ezra schrok alleen van een jonge  hond die met haar wilde spelen en liet dat de eigenaar fijntjes weten. Verder ging alles naar wens. Bij de eenzame eik namen we pauze.    

Het laatste stuk, nog ongeveer een uurtje. Ezra had last gekregen van haar heup. We wandelden een stuk. Gingen daarna weer (hard)lopen, maar steeds vaker ging Ezra wandelen. Toen ik een heuveltje af wilde gaan, struikelde ik over een boomwortel. Even bijkomen. Voor Ezra was dat het moment om te zeggen dat zij wilde stoppen. Rob en ik gingen natuurlijk met haar mee. We staken een stuk af door het bos naar Veenendaal. Op de provinciale weg konden we de bus nemen naar het station. De trein vertrok pas na een half uur, dus bij een chinees restaurant konden we iets warms drinken. Daarna was het nog rennen om de trein weer te halen.

Het was een leuke dag met een afgebroken Utrechtse Heuvelrug Trail, we doen hem nog eens over.

Totaal 27 km