Zondag 4 mei 2014

Het was geweldig! Dit is waarom ik loop! Een dag met een grote gouden rand. Een lang verhaal volgt nu, ik wil het niet vergeten!

Vannacht had ik slecht geslapen. Om half zes stond ik op. Justus was zaterdag al gekomen. Met hem nog bij de Decathlon een loopoutfit gekocht met heuse trailschoenen voor twee tientjes. Met wat getwitter en getelefoneer kreeg hij op de valreep ook nog een startbewijs te pakken.

Zondagmorgen was het dus; we konden rustig koffiedrinken. Wendy, die meereed, was gelukkig ook al vroeg hier. Gezellig kletsend ging het op weg naar Gulpen. Even voor negenen parkeerde Justus op een grasveld vlak bij de start/finish. Daar zag Wendy al direct Esther. Erg leuk om iemand die je al tijden kent van Twitter, nu in het echt te zien. En dat gebeurde vandaag vaker. Eerst haalden we ons startnummer op. We kregen er een opvouwbare beker bij. Het was prettig om zo vroeg al in Gulpen te zijn. We konden ons zo in alle rust klaar maken voor de trail. En veel belangrijker, zo konden we nog bekenden spreken.  Ik kon al snel mijn coach Tiny  vinden en met hem nu echt kennis maken. Hij ging de 34 km lopen, maar was ook al vroeg aanwezig. Zo kon hij zijn pupillen aanmoedigen bij de start. Ik dacht eerst in een rokje te gaan lopen, maar besloot om de capri maar aan te trekken. Weinigen liepen in kort. Achteraf was een capri niet nodig geweest. Bij de Salomon stand kocht Justus een mooie handheld met soft flask voor Astrud. Kon hij nu zelf testen. Ik kocht een buff als aandenken.

Om 10.45 uur vertrokken we voor onze afstand. Ik wist dat er al gauw een flinke helling zou komen. En dat was ook zo. Justus en ik liepen rustig, op de toen nog asfaltweg, omhoog. Je zag al mensen wandelen. Strategie: energie nog niet verspillen met de eerste heuvel. Daarna gingen over een groot grasveld, naar beneden en weer omhoog. Bovenaan stond een doedelzakspeler. Rond de trail hebben we steeds mensen gezien die ons aanmoedigden. Leuk, daar krijg je echt energie van. Justus liep zijn eerste trail alsof hij nooit anders gedaan had. Zo makkelijk. Ikzelf wandelde soms een stukje bij steile klimmetjes, maar hij rende rustig door en hield zijn tempo. Bij de verzorgingspost halverwege namen we even de tijd om te rusten. Water, een zout koekje, ontbijtkoek , banaan en winegums. Wat een goede service. Toen ging het weer verder. Weer mooie vergezichten, smalle en brede paden, omlaag, omhoog… Justus en ik kletsten niet zoveel. Soms eventjes. Ik had het er bijvoorbeeld over, dat ik hoopte nog dit nog lang te kunnen doen.  Men zegt wel: je bent nooit te oud om te lopen, dat ben je pas als je ermee stopt. Een loper voor ons draaide zich om en riep: Daar ben ik het nou helemaal mee eens. Hij was ook niet meer piep. We liepen over een boerenerf, door ijzeren hekjes en een draaipoortje. Toen kwam een lang stuk door het bos naar beneden. Hier kon ik fijn vaart maken gebruik makend van de zwaartekracht. Natuurlijk (!) kwam daarna nog een laatste klim die gevolg werd door een steile afdaling. Daar was het druk, wandelaars, fietsers, en vooral dikke kiezels. Justus racete naar beneden, maar ik was bang om op een rollende steen te stappen en te vallen. Justus finishte dus even voor mij en kon een foto maken van mij vlak voor de finish. Tijd: een keurige 1:05. De vlaai en het glas Erdinger hadden we verdiend. Nog even wat nakletsen, en klappen voor de winnaars, toen was het tijd om weer op huis aan te gaan. In de auto kreeg ik last van mijn hamstring, mijn oude blessure speelde op. Als ik loop heb ik nergens last van.

Wat was het een leuke dag! Volgend jaar weer. En dan de 17 km?

Geen hartslag gemeten, de Suunto stond op routenavigatie en heeft verder niets gemeten. Stom van mij. Totaal 9,3 km