Zondag, 12 maart 2017

De start van de halve marathon is pas om 14.30 uur. Voor mij in het laatste startvak is het nog een 20 minuten later. Ik neem de trein vanaf Schiphol. En die heeft vertraging. Ik zie meerdere lopers, dus ik ben niet de enige met zenuwen. In Den Haag loop ik gewoon met de meute mee. Mijn hardloopschoenen heb ik in de trein alvast aangedaan.  De 10 km lopers zijn inmiddels al klaar. Ik zie er veel met een knalrood gezicht. Het is dan ook ineens warm geworden.

Op het Malieveld is het druk. Op een plekje in de zon prop ik mijn jasje in de rugzak. Het startnummer speld ik aan mijn Flipbelt. De phone, kaartjes, 2 gels en een softflask met zelf gemaakte sportdrank kunnen er ook allemaal in. Ik eet nog een kwarkbroodje en breng  de rugzak naar het bagagedepot. Dan slenter ik naar het startvak. Er is van alles te zien. Veel mensen: supporters en runners, muziek, een speaker die ons met de armen laat zwaaien..de tijd gaat snel. De sfeer is gemoedelijk. Een stelletje van, denk ik, mijn leeftijd neemt afscheid alsof de Himalaya beklommen gaat worden. Hij verdwijnt achter het hek en zoent zijn meisje nog eens door het hekwerk heen.

Dan mogen wij van start. Zo laat overdag lopen doe ik niet vaak. Ik probeer niet te snel van start te aan. Wat is het druk! Dat zal ik vanmiddag nog vaak denken. Het hele 21 km parcours lang worden we aangemoedigd door de vele supporters.  Na een kilometer of vier zie ik de 2:10 pacers. Ik ga gewoon met deze groep mee, denk ik. Alleen bij de verzorgingsposten lopen zij door en wandel ik even om mijn water te drinken. Maar dan haal ik ze weer bij.

Auto’s staan in een file te wachten. Op gegeven moment begint er een te toeteren. Al gauw doet iedereen mee en er wordt gezwaaid en geroepen door de open raampjes. De runners zwaaien en juichen terug. Iedereen lacht.

Als we de pier opgaan, wandel ik om een paar foto’s te nemen. De vuurtoren en het reuzenrad moeten toch vastgelegd worden. Ik app een foto naar huis. Natuurlijk ben ik nu de pacers kwijt. Ik zie ze ver voor me lopen. Maar ik ga ze nu niet meer inhalen. Dat zal me te veel energie kosten. Overigens lopen we nu weer van de pier af, richting city. Het gaat een stuk glooiend naar beneden. Lekker, de zwaartekracht doet hier zijn werk.

In een bocht naar rechts staat veel publiek. Een loper naast me is zo enthousiast, dat hij mijn zonnebril een mep geeft. Ik kan hem nog net opvangen. De loper schrikt en excuseert zich. Op het laatste rechte stuk zie ik een loper liggen met rondom hem hulpverleners.  Hopelijk is het niets ernstigs.

De finish komt dichterbij. We worden bedolven onder confettie. Toejuichingen, geklap, het is geweldig. Ik krijg een grote medaille en een flesje sportdrank. Mijn rugzak heb ik zo te pakken. Ik trek een lange broek over mijn capri aan. Ook mijn jasje gaat aan. Dan wandel ik naar het station.

Ik ben blij dat ik deze loop gedaan heb. Maar zo in je eentje in die menigte vind ik het toch minder leuk.

Totaal: 21,2 km