Zaterdag 1 november 2014

De dag vandaag breekt alle warmte records. De Devil’s Trailrail ga ik dus in kort, kort lopen. Justus hebben we al vroeg opgehaald bij de Arena. We hebben alle tijd om ons voor te bereiden. Ik kies toch na wat proberen weer voor het Nathan vest. De belt is met water/gels en telefoon te zwaar om mijn middel. Dat zit niet lekker als je hard loopt. We wandelen naar de startplaats in het Amsterdamse Bos. Op het veld staan een paar stalletjes, karren en tenten. Justus koopt city-trailschoenen bij de kraam van Salomon. Hij krijgt daar 20% korting. Dat is de moeite waard. Langzamerhand wordt het drukker. Yvonne en Wendy gaan ook deze trail lopen.    Ook met Christine praten we even. Die loopt de grote afstand en ziet deze trail als een training voor haar Valencia-marathon die ze over 2 weken gaat doen. Om 12 uur mogen wij van start. Justus gaat er als een speer vandoor. Ikzelf loop met de meute mee. Zelfs dat is voor mij al gauw nog te snel, 5,4′ per km. Dus ik neem wat gas terug. Velen passeren mij. Yvonne blijft in het begin vlak achter me lopen. Maar zij verstapt zich op het ruiterpad. Ik heb er niets van in de gaten dat ze met een pijnlijke enkel moet opgeven. Ik kan aardig mijn tempo aanhouden. Prettig is ook dat ik een stukje voor mij geen lopers heb. Zo kan ik mij goed concentreren op de ondergrond. Het bos is prachtig van kleur. Maar ik kijk weinig rond. Blijf opletten, dan val je niet, heb ik me ingeprent. Via een ruiterpad komen we op de heuvel en die gaan we via de wei naar beneden. Dat is precies waar ik verleden jaar gevallen ben en mijn pols heb gebroken. Maar alles gaat nu prima. Bij de geitenboerderij hoor ik ineens muziek. Het is alsof een kwartet speelt. “He, dat is leuk!” roep ik. De man naast mij loopt onverstoorbaar door. Dan merk ik dat mijn iPhone muziek is aangegaan, zonder dat ik iets bewust deed. Die man moet gedacht hebben: die is gek. Onder de snelweg door staat de enige verzorgingspost. Het is er druk. Ik hobbel lekker door, terwijl ik mijn water uit de softflask drink. Ook neem ik een gel. Even verder, ongeveer op het 7 km punt, maakt het pad een bocht naar rechts. Paarden. We zijn ervoor gewaarschuwd. Het pad wordt smaller en de ruiters rijden naast elkaar. Ik roep “sorry” en ga er langs, wat sneller lopend. Aan de zijkant van de paden is de grond goed aangestampt. Als je die kant aanhoudt, kun je prima blijven lopen. Echt modderig zijn er maar een paar korte stukken. We komen weer onder de snelweg door. Daar kiezen sommigen voor het fietspad dat naast het zandpad loopt. Nou, we zijn aan het trailen hoor, dus ik neem toch het ruiterpad. Even verder komt een tiental lopers mij tegemoet. Verkeerd gelopen, recht door, we moesten linksaf het gras over. Een fietser van de organisatie maakt ons erop attent de eerste lopers van de lange afstand ons over een paar minuten gaan passeren. Ik heb er niets van gemerkt. Dan gaan we voor de tweede keer de heuvel op. Nu via de trap. Naar beneden weer over het zandpad. Allengs staan er meer toeschouwers aan de kant. Er wordt geklapt. Nog even. Ik zie de finishboog al. Ik hoor de speaker: dat daar Margriet aankomt, de oudste vrouwelijke deelneemster en, in een pracht tijd. Ik zie Justus en Sander. Armen hoog, over de matten, 1:30:15. Justus heeft het parcours drie minuten sneller gelopen. Maar hij vond het erg zwaar. Voor mij viel dat mee. Natuurlijk is lopen op zanderige ruiterpaden zwaar, maar ik was voorbereid. Bovendien ken ik het bos goed, en dat scheelt ook, volgens mij. Christine zien we nu binnen komen als eerste vrouw. Bravo, klasse! Nog even wachten.

Daar komt Wendy met Sharon uit Aalsmeer. Ik maak gauw wat foto’s. Uit de tent heb ik mijn jasje en dat van Yvonne gehaald. Kan ze dat direct aandoen als ze gefinished is. Tenminste dat dacht ik. Maar dan hoor ik dat Yvonne heeft opgegeven en naar huis is gegaan. Giechelend brengen Wendy en ik het jasje terug naar de tent. Nog even napraten, een beker thee drinken, en dan gaan we naar huis. Gemiddelde HF: 160 (110-183). Cadence: 88. Totaal: 14,27 km

Die avond wilde ik mij gaan inschrijven voor de 25 km Salland Trail van Bertus Bocco op op 14 maart 2015. Die is al heel snel vol, dus om 20 uur moest ik voor de pc klaar zitten. Om half negen schrok ik wakker van een “ping”. Een berichtje van Wendy: “En gelukt?” Zij had zich al ingeschreven. Oef, nee dus.  Na wat mislukte pogingen lukte het me om erdoor te komen en mij in te schrijven. Ook Justus kreeg het voor elkaar. Ha, fijn, bedankt Wendy dat je me waarschuwde.