Zondag 12 oktober 2014

Behoorlijk zenuwachtig was ik voor de 20 km trail. Zou ik het halen? Zou ik wel op de route blijven? Al voor half acht liet in de honden uit. Het was nog donker. Ik maakte een lekker kwark-fruit-muesli ontbijt. Justus kwam al vroeg. Gezellig. Hij ging de 12 km lopen, net als loopmaatjes Wendy en Jolande. Om kwart over acht stonden we op ons carpoolpunt. Wendy was ook vroeg. Jolande stond eerst nog voor de deur van Wendy, dus zij was iets later. Na een half uurtje parkeerden we de auto in Alkmaar. De pendelbus stond al klaar. We waren ruimschoots op tijd in Bergen. Startnummers ophalen en vastmaken. De chip aan de schoenen binden, snuffelen bij de “snoepkraampjes” van Beversport en MudSweat&Trails. Even een herinnering kopen: Justus een MST-shirt, en ik nog een buff en sleeves. Nog een keer naar de wc. Toen was het tijd. Marc Weening hield een praatje waar niemand achteraan iets van kon verstaan. De horloges werden op start gezet en gaan. Zodra ik over de startmatten ging, was ik de spanning kwijt. Al vrij snel na een klinkerweg liepen we een bospad in. En daarna ging het, zoals het hoort en ook was verwacht, omhoog/omlaag, door rul zand, over smalle en bredere paadjes… kortom alles wat hoort bij een trail. Na 5 km nam ik een gel. Het papiertje kon ik later afgeven bij een vrijwilliger. Het lopen ging best. De flinke heuvels op met los zand wandelde ik. De sfeer was, zoals meestal bij trails, gemoedelijk. Ik had mijn iPhone ingerschakeld op de Looptijdenapp. Daar kreeg ik elke km van Dolf bericht hoe ver ik gelopen had. Ik had de oordopjes niet in, dus de lopers in de buurt konden dat ook horen. Kreeg ik leuk commentaar op: Oh, dat is leuk, die wil ik ook. En: Wat fijn dat er zo iemand meeloopt. Op gegeven moment kwamen we op een vlakte waar je ver kon kijken. De zon scheen, de wolken waren magistraal van kleur en vorm. De loper naast mij vond het net zo mooi als ik. En het is nog niet eens helemaal in herfstkleuren, zei hij. Verder ging het. Vlak voor de strandopgang was de verzorgingspost. Ik liet mijn flask vullen met water en ging door. Het strand was breed. Het zand was goed te belopen. Omhoog ging het weer, de duinen in. Een trap op naar een uitkijkpunt. Dan weer omlaag. Het ging fijn, maar ik keek even niet uit en hup, daar lag ik. Direct kwamen er medelopers: Gaat het? Ja hoor, ik was rustig in zacht zand gevallen. Alleen gisterenavond voelde ik mijn rib een beetje bij het liggen. Na de val ben ik een paar minuten gaan wandelen. Kijken hoe het lichaam zich houdt. Al snel kon ik weer hobbelen. Twee lopers haalde ik langzaam in. We maakten een even praatje, daarna ging ik door. Nu kwam het laatste stuk waar alle afstanden samen kwamen. Maar je had nergens last van. Er stonden steeds meer supporters langs de kant. Daar was alweer de klinkerweg. Nu nog een bospad door. Op 1 km voor de finish zag ik Wendy, Jolande en Justus staan. Zij liepen de laatste km met mij mee. Wat voelde ik me blij en trots. Nog even door langs enthousiaste toeschouwers en daar was de finish. Het grote glas Erdinger smaakte mij uitstekend. Was er nou niks negatiefs te melden? Jawel. Het Nathan vest gleed steeds bijna van mijn schouder. Je ziet het goed op een foto. Ik had gewoon zin om het uit te gooien, echt lastig. Achteraf maakte Jolande de voorriempjes beter en hoger vast. Zo hoort het dus, het ligt niet aan het vest, maar aan mij. Bedankt Jolande. Ik kon de route prima volgen op de Suunto. Alleen moet ik nog eens uitvogelen hoe ik de HF, pace en afstand mee kan laten lopen. Nu zijn die niet geregistreerd. De looptijdenapp gaf aan dat ik 18,7 km gelopen had. Maar het waren er toch echt meer dan 19.  Bij het start/finish terrein hadden we geen goede GPS ontvangst. Daar zal het aan liggen. Wat was dit een mooie trail, goed georganiseerd, bedankt alle vrijwilligers. Totaal 19,07 km